"Wyście bogami" - Psalm 82:6

Lektura Biblii nie pozostawia wątpliwości, że od tysięcy lat ludzka natura pozostała niezmieniona. Tak samo jak my, nasi przodkowie również nie lubili kiedy proponowano im zmianę sposobu myślenia i patrzenia na świat. Jeśli nawet udało się komuś otworzyć na prawdę, tylko nieliczni pozostawali jej wierni. Wielu nawróconych, wcześniej czy później, poddawała się naciskom wzbudzającym w nich poczucie wstydu. Starożytni byli do nas podobni, dlatego zapiski biblijnych proroków pozostają w pełni aktualne.

Oczywiście ludzie różnią się od siebie. Istnieją różne typy osobowości i różne poziomy wrażliwości na dobro, prawdę i sprawiedliwość. Niektórym wiara w Boga i jego gotowość odpowiadania na szczere modlitwy przychodzi łatwo, niemal w sposób naturalny. Innym każde doświadczenie i każda obserwacja wydają się potwierdzać, że wszechświat składa się z materii i energii a poza nimi nie istnieje nic. Tacy ludzie wychodzą z założenia, że sprawy duchowe to produkty wyobraźni, efekty naturalnej potrzeby wytłumaczenia spraw obecnie niemożliwych do wyjaśnienia.

Przypowieść o siewcy (różnych rodzajach gruntu)

Każdy misjonarz potwierdziłby aktualność przypowieści o siewcy. Ktoś mądry zwrócił uwagę, że ta nazwa jest nieco myląca. Nie chodzi w niej, przecież, o siewcę, ale o różne rodzaje gruntu na które pada dobre ziarno, czyli prawda, słowo Boga. To samo ziarno wzbudza gniew, śmiech i radość. Prawda może dawać pocieszenie albo irytować do tego stopnia, że osoba uważająca się za religijną gotowa jest na łamanie najbardziej fundamentalnych zasad etyki, byle by potwierdzić sobie i innym, że nigdy się nie myliła i nie ma powodu na korektę wybranego przed laty (przez siebie lub rodziców) kierunku. Na to samo ziarno jedni reagują obojętnością a inni entuzjazmem. Niektórzy potrafią ten entuzjazm karmić dobrymi uczynkami i pogłębianiem swojej duchowej wiedzy podczas codziennej lektury pism świętych oraz cotygodniowej obecności w na kościelnych spotkaniach. Inni, natomiast, pozwalają tłumowi z wielkiego i rozległego budynku ten dający szczęście entuzjazm ugasić metodami wypróbowanymi jeszcze w przedszkolu - pocieraniem palcem o palec i pukaniem się w głowę.

Jezus dorastał w narodzie cieszącym się niegdyś przywilejem posiadania czystej, objawionej nauki. Dla wrażliwego na prawość, uczciwego w sercu Izraelity ten stan odstępstwa od boskich praw był tak oczywistym faktem jak to, że rozpoczęła się zima. Wystarczyło rozejrzeć się dokoła. Za dużo było przygnębienia, za mało uprzejmości, zbyt wiele kłamstw i korupcji, a za mało uczciwości i tęsknoty za prawością, by zakładać, że Izrael nadal pozwalał się prowadzić przez Jehowę. Duchowi przywódcy nauczali starannie przyrządzonej mieszanki prawdy i fałszu, zgrabnie posklejanej sofistyką i brakiem pobłażania dla otwartych umysłów. W takim świecie dorastał Jozue, syn Marii i Ojca w Niebie. W wieku trzydziestu lat rozpoczął On dzieło przywrócenia Królestwa Boga na ziemi, zastąpienia ludzkich filozofii czystą prawdą, przypomnienia wrażliwym duszom o ich pochodzeniu oraz możliwości wyboru swojego przeznaczenia.

Niektóre z jego nauk dziwiły, inne wręcz szokowały. Ziarno padało na cztery rodzaje gruntu. Pozostający pod paraliżującym wpływem budzących lęk i respekt świętych szat Faryzeuszy nie wydawali stukrotnego owocu. “Uczeni w piśmie” (a, tak naprawdę to tylko wytrenowani w ludzkiej interpretacji pism) nie lubili być poprawiani. Bywały wyjątki, ale ci uczciwi spotykali się z Jezusem w tajemnicy przed swoimi towarzyszami. Dowiadywali się wtedy czegoś nowego i zadziwiającego. Byli, na przykład, zapraszani do powrotu do łona matki.

Każdy musi przejść przez próbę uczciwości i cierpliwości, wierności głosowi sumienia. Wiara każdego nawróconego musi być wypróbowana. Przestrzeganie rytuałów i składanie ofiar w czasach w których obowiązywało Prawo Mojżesza nie wystarczało by zapewnić sobie miejsce w Królestwie Boga. Mistrz wyraźnie dał temu wyraz zapraszając bogatego młodzieńca do gotowości oddania wszystkiego co posiadał i przystąpienie do grona jego pokornych uczniów. Dlaczego ten proces ubiegania się o miejsce w najwyższej chwale boskiego Królestwa musi być taki trudny? Dzięki objawionej przez Proroka Józefa Smitha wiedzy o Planie Zbawienia odpowiedź staje się prosta. Nasz wewnętrzny spokój i radość uzależnione są od tego jakimi jesteśmy ludźmi. Celem życia jest doskonałość charakteru a drogą do tego celu - podejmowanie się trudnych wyzwań. Dzięki naszej wierze (a co za tym idzie, właściwym decyzjom, bo, jak nauczał Jakub - ”…wiara bez uczynków jest martwa” - List Jakuba 2:26) oraz mocy Zadośćuczynienia, nasza natura poddawana jest procesowi duchowej ewolucji. Inaczej mówiąc, jesteśmy tu nie po to by trwać, ani nawet by odhaczać punkty na liście wymagań wybranej przez siebie religii, ale by się zmieniać, udoskonalać, stawać się kimś na podobieństwo naszego Mistrza.

Panowie eksperci od własnych interpretacji natchnionych zwojów nie byli zainteresowani powrotem do łona matki. Dlaczego mieliby rozpoczynać wszystko od nowa? Osiągnęli przecież więcej niż ich koledzy z synagogi. Cieszyli się szacunkiem całego ludu. Wszyscy zazdrościli im ich mądrości i wiedzy. Więcej nie dało się już osiągnąć. Jedyny kierunek z najwyższego szczytu to droga w dół. Faryzeusze musieli być ostrożni. Ich reakcja na założoną przez Przybłędę z Egiptu nową sektę musiała być zgodna z opinią tych od których zależała ich pozycja w Sanhedrynie.

Jezus spędził ostatnie trzy lata życia starając się przywrócić zagubione nauki nauczane przez starożytnych proroków. Uczył wprawdzie wiecznych prawd i zasad, jednak z punktu widzenia wyznawców panującej w Izraelu odstępnej religii jego doktryna była czymś nowym. Jak słuchacze jego kazań mogli rozpoznać prawdziwość jego słów, skoro nie istniało już nic z czym można by je było porównać i zweryfikować? Był tylko jeden sposób - osobiste objawienie. “Na tej opoce zbuduję Kościół mój” (Mateusz 16:18) - powiedział Piotrowi po tym jak Apostoł wyznał swoje osobiste, otrzymane od Boga świadectwo.

Nauki Jezusa w wielu punktach nie zgadzały się z interpretacjami Faryzeuszy. Nic więc dziwnego, że Zbawiciel był wyśmiewany, krytykowany, a nawet prześladowany. Paradoksalnie, a może i nie - najwięcej przykrości doznawał z powodu decyzji najbardziej religijnych ludzi. W obecnych czasach jest dokładnie tak samo - od najwierniejszych, posiadających największą wiedzę biblijną wyznawców tej czy innej wersji Chrześcijaństwa możemy się spodziewać najbardziej kłamliwych i potępiających zarzutów pod adresem współczesnych uczniów Jezusa Chrystusa. Naśladowcy Pana zawsze irytowali i zawsze będą irytować swoimi praktykami i odważnymi doktrynami.

"...znowu naznosili kamieni..."

Jedną z najbardziej kontrowersyjnych wypowiedzi Jezusa były jego wyznania o naturze i pochodzeniu nie tylko swoim, ale każdego człowieka. Jego słowa były tak trudne do zaakceptowania, że budziły gniew, do tego stopnia, że w najbardziej świętym miejscu “Żydzi znowu naznosili kamieni, aby go ukamienować” (Jan 10:31). Kim, tak naprawdę, był Jozue z Nazaretu? Co wiązało go z Bogiem? Widząc rosnący stóg kamieni, zapytał: “Za który z tych uczynków kamieniujecie mnie?” (w. 32) Religijni mieszkańcy Jerozolimy odpowiedzieli: “Nie kamienujemy cię za dobry uczynek, ale za bluźnierstwo i za to, że Ty, będąc człowiekiem, czynisz siebie Bogiem.” (w. 33).

Coś się jednak zmieniło w ciągu ostatnich dwóch tysięcy lat. Z powodu obowiązujących obecnie praw egzekucje heretyków zdarzają się, na szczęście, bardzo rzadko. Współcześni “uczeni w piśmie” zmuszeni są ograniczyć swoje prześladowania i - w ich mniemaniu - bohaterską walkę o zachowanie obowiązujących doktryn rzucając, zamiast kamieni - słowa. Publikując półprawdę i nieprawdę można, w sercach leniwych intelektualnie czytelników i słuchaczy na zawsze ukamienować boskich posłańców i głosicieli prawdy. O umysły nie trzeba się zbytnio martwić. W procesie wzbudzania antypatii logika i fakty nie odgrywają znaczącej roli. Takie wartości jak prawda czy fakty dostępne są tylko dla wytrwałych poszukiwaczy prawdy, gotowych na wkład intelektualnego wysiłku.

Człowiek z natury jest istotą leniwą. Doskonale zdają sobie z tego sprawę specjaliści od propagandy, efektywnie wpływając na opinie tysięcy ludzi tak formułując nagłówki artykułów by wzbudzały negatywne emocje i prowadziły czytelnika do fałszywych konkluzji, w dodatku tak starannie dobierając słowa by nikt nie mógł zarzucić im kłamstwa. Tak więc z wypowiedzi “Kowalskiego”, barwnym językiem wyrażającej brak poparcia dla przywódców z Moskwy: “Kocham Rosję, a im bardziej oddalona jest od Polski tym bardziej ją kocham.”, do gazet trafia artykuł z tytułem: “Kowalski kocha Rosję”. Komu się będzie chciało wyszukiwać na YouTube konkretnego wywiadu i słuchać go w całości? Tym bardziej, że po przeczytaniu zmanipulowanej wersji nasze serca już zwrócone są przeciwko osobie która go udzieliła.

Publikacje krytykujące religię Świętych w Dniach Ostatnich efektywnie pobudzają uczucia politowania, wstrętu i niechęci. Z podobnym wyzwaniem musieli się zmagać Święci w dniach starożytnych. Zarzucano im organizowanie rewolucji. W końcu nie kryli się z zamiarem zbudowania własnego Królestwa a na zarzut postawiony przez Piłata, że Jezus uważa się za Króla odpowiedź przecząca nie padła. Szydzono z Chrystusa za rzekome kłamstwo o jego długowieczności. Faktycznie głosił że był przed Abrahamem. Mieszkańców Jerozolimy ostrzegano przed planami Chrześcijan zburzenia świątyni. Jezus powiedział przecież, że świątynię zburzy i tylko leniwy intelektualnie słuchacz nie załapał porównania świątyni do jego ciała. Oskarżano Go o łamanie przykazania święcenia Szabatu, pomniejszając fakt, że jego “praca” ograniczała się do przywrócenia wzroku niewidomemu. Padało też wiele oskarżeń o brak szacunku do pism świętych. Przecież nie raz Jezus używał słów: “Napisano…, a ja wam powiadam: …”

Rozważając podczas tygodnia wielkanocnego wydarzenia ostatnich dni życia Jezusa zastanawiamy się jak ktoś tak pokorny jak On, ktoś tak łagodny, czysty, uczciwy, ktoś tak dobry, był w stanie wzbudzić tak przerażającą nienawiść u ludzi uważających się za bogobojnych wyznawców Boga Izraela. Dokładna lektura Nowego Testamentu, szczególnie te wzmianki obnażające kłamstwa Faryzeuszy, powinna raczej wzbudzać zdziwienie faktem, że w ogóle byli w Judei ludzie, którzy nie byli wrogo nastawieni do Jezusa i apostołów i że ktokolwiek ich jeszcze słuchał. Niektórzy nawet przyjęli chrzest.

Jak to możliwe, że Jezus był znany jako zarówno heretyk i rewolucjonista jak również Syn Boga, starotestamentowy Jehowa, jedyna doskonała Istota jaka chodziła po ziemi? Wszystko zależy od rodzaju gruntu na który padają zarówno dobre nasiona jak i nasiona chwastów. Wszystko zależy od poziomu zamiłowania do prawdy. Czytelnik i słuchacz sam podejmuje decyzję o tym, czy łatwo poddaje się słownej manipulacji, czy też gotowy jest na intelektualny wysiłek. Nie musi on być, zresztą, aż tak ogromny. Poziom artykułów krytykujących przywrócony przez proroka Józefa Smitha Kościół Jezusa Chrystusa jest tak niski, ich autorzy są tak dalecy od prawdy i obnażają swój brak poczucia uczciwości, że nie tak trudno odgadnąć ich prawdziwych intencji. Ich zamiarem nie jest obnażenie fałszu i przywrócenie prawdy. Choć tak bardzo podkreślają swoją troskę o zagubionych wyznawców “mormonizmu” to trudno jest uwierzyć w ich szczerość, chociażby dlatego, że dobierają słowa tak by czytelnik zakończył lekturę przynajmniej z obrzydzeniem w ustach, jeśli nie z zaciśniętą pięścią.

Z mojego doświadczenia wszystkie te artykuły i filmy na YouTube powielają dawno już obalone zarzuty mające godzić w charakter Józefa Smitha i rzekomo dowodzące o nieprawdziwości Księgi Mormona. Za każdym razem kiedy czytam kolejny artykuł podesłany mi w celu zniszczenia mojej wiary, czuję się nieco zawiedziony. Rzadko znajduję w nich coś nowego. A kiedy czytam jakąś nową informację, magia internetu w ciągu kilku sekund wyświetla analizę danego tematu pozwalając mi go lepiej poznać, za każdym razem obalając stawiane zarzuty.

Ile jeszcze razy będę czytał te same nieprawdy o młodocianych żonach wczesnych proroków, o bulwersujących zmianach w tekście Księgi Mormona, o wyssanej z palca historyjce o Józefie Smithie udającym umiejętność chodzenia po wodzie, o archeologii niby to kategorycznie obalającej prawdziwość Księgi Mormona? Drodzy panowie noszący szaty ekspertów - powielając te bzdury przyznajecie się do porażki. Nie macie nic, co mogłoby naruszyć podwaliny religii Świętych w Dniach Ostatnich. Owszem, jesteście w stanie zniechęcić nie jednego czytelnika do Kościoła Jezusa Chrystusa, ale nie wszyscy czytają bezmyślnie. Niektórzy czytają tak jak czytać się powinno - krytycznie, zadając pytania, zauważając brak logiki, poddając w wątpliwość zarzuty nie wspierane dowodami. Są nawet i tacy, którzy weryfikują podawane przez was informacje. Im więcej się człowiek dowiaduje o doktrynie i historii Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, tym bardziej klarownym staje się fakt, że jest to dzieło Boga wypełniające starożytne proroctwo Izajasza o tym, że Pan będzie postępował z ludźmi w dniach ostatnich “…cudownie i dziwnie, i zginie mądrość jego mędrców, a rozum jego rozumnych będzie się chował w ukryciu.” (Izajasz 29:14)

"Wyście bogami..."

Wróćmy jednak do misji Jezusa i jego zbrodni nauczania niepopularnych prawd. Która doktryna wściekała Faryzeuszy bardziej niż inne? Myślę, że konkurs na najbardziej kontrowersyjną i karygodną naukę wygrałoby świadectwo Jezusa o swojej tożsamości. Syn Człowieczy nie ukrywał, że jest Synem Boga. Jego wyznawcy również nazywali siebie “dziećmi bożymi” i nie kryli swojej determinacji upodobnienia się do Boga. Obecnie ta sama doktryna irytuje wielu Katolików i Protestantów bardziej niż jakakolwiek inna.

Kiedy ponad trzy dekady temu rozmawiałem z misjonarzami, moja reakcja na tę dobrą nowinę zdziwiła ich. Byli bowiem przyzwyczajeni do skrzywionych twarzy z powodu doznanego właśnie szoku przez nieprzygotowanych na ciężkie do przełknięcia ziarno prawdy “Chrześcijan” którzy swoje już przesiedzieli w zimnych, ciemnych budynkach kościelnych, dawno już pogodzonych ze smutnym “faktem”, że Boga nie da się ogarnąć umysłem i nikt go do końca nie zrozumie i nie pozna. Pamięć tej naszej rozmowy, dyskusji o “Wiecznym Postępie” zawsze wzbudza we mnie dobry humor. Misjonarze najwyraźniej tłumaczyli sobie mój brak oczekiwanej reakcji niezrozumieniem tego co do mnie mówili. Biedni Starsi po kilka razy powtarzali te same zdania mając nadzieję że nareszcie zacznę uważnie ich słuchać.

Muszę tu wyznać, że nigdy nie udało mi się pojąć dlaczego ta doktryna o boskim potencjale człowieka budzi tak wiele złych emocji. To tak jakby bulwersować się twierdzeniami, że dziecko nie na zawsze pozostanie dzieckiem, ale stanie się kiedyś dorosłym człowiekiem, albo że gąsienica przeobrazi się kiedyś w motyla. Być może ten mój brak empatii związany jest z tym, że zanim jeszcze spotkałem misjonarzy Kościoła Jezusa Chrystusa, byłem już przyzwyczajony do tej oczywistej prawdy, z racji swojego zainteresowania religiami dalekiego wschodu. Temat osiągnięcia doskonałości, zrozumienia wszystkiego, doświadczenia oświecenia i przejścia ze stanu ludzkiego do - jak to wtedy nazywałem - “stanu Buddy”, czyli “boskiego”, nie był mi obcy.

Wróćmy jednak do wspomnianego wydarzenia w Jerozolimie. Kiedy Jezus postawił się na równi z Ojcem, mówiąc “Ja i Ojciec jedno jesteśmy.” (Jan 10:30), Żydzi zaczęli znosić kamienie. Przeanalizujmy interesująca relację Jana. Zauważmy, że Jezus nie poprzestał na temacie własnego pokrewieństwa z Ojcem. Po otrzymaniu uprzejmego wyjaśnienia za co ma zostać ukamienowany, zacytował On fragment psalmu, którego pełna wersja brzmi tak: “Wyście bogami i wy wszyscy jesteście synami Najwyższego” (Psalm 82:6). Jezus, więc, świadczył też o boskiej naturze każdego człowieka, albo przynajmniej każdego wiernego wyznawcy prawdziwego Boga.

Jezus kontynuuje: “Jeśli nazwał bogami tych, których doszło słowo Boże (a Pismo nie może być naruszone), do mnie, którego Ojciec poświęcił i posłał na świat, wy mówicie: Bluźnisz, dlatego, że powiedziałem: Jestem Synem Bożym?” (Jan 10:35-36)

inne świadectwa w Biblii o potencjale człowieka

Doktryna o jedności człowieka i Boga nowa jest dla tego, który wcześniej o niej nie słyszał, ale jest to nauka stara jak świat. Bóg przywrócił tę i wiele innych prawd, w które świat już dawno przestał wierzyć. Setki lat przed narodzeniem Jezusa podyktował On Mojżeszowi swoje przesłanie dla Izraelitów: “Świętymi bądźcie, bom Ja jest święty, Pan, Bóg wasz.” (3 Mojż. 19:1-2).

W “Kazaniu na Górze” Zbawiciel zaprosił swoich słuchaczy do zastąpienia Prawa Mojżesza wyższym prawem, przywracając w ten sposób pełnię ewangelii. Uczniowie Jezusa przyjmują prześladowania z radością, nie gniewają się bez wystarczającego powodu, są błogosławieństwem dla świata jak sól czy światło w ciemności, zachowują czystość seksualną nie tylko w czynie ale i w myśli, unikają rozwodów, dotrzymują słowa, nadstawiają drugi policzek, dzielą się z potrzebującymi i kochają swoich wrogów. Inaczej mówiąc, Bóg oczekuje od nas doskonałości: “Bądźcie wy tedy doskonali, jak Ojciec wasz niebieski doskonały jest.” (Mateusz 5:48)

Jak widać pomysł stawania się takim jak Ojciec nie jest wcale wymysłem jakiejś sekty ze stanu Nowy Jork. Przeciwnie, dla uczciwego badacza Biblii ta wspaniała, odważna doktryna może posłużyć jako znak rozpoznawczy współczesnych uczniów Chrystusa. Żadna religia chrześcijańska nie może być uznana za ten sam Kościół, o którego powstaniu czytamy w Nowym Testamencie, jeśli odrzuca przykazanie stawania się człowiekiem doskonałym. Nie można być uczniem Jezusa nie wierząc że można się stać doskonałym jak Bóg Ojciec.

Nie można uczciwie twierdzić, że jest się Chrześcijaninem, odrzucając świadectwo Ducha Świętego, oraz słowa Pisma Świętego, szczególnie tak bardzo istotnej nauki o pochodzeniu i tożsamości człowieka. “Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy.” - pisze Paweł w liście do Rzymian (rozdz. 8, wers.16).

Świadomość swojej tożsamości ma ogromne znaczenie. Na przestrzeni wieków ludzie badali swoją genealogię by sądy przyznawały im prawo do odziedziczenia spadku po bogatych przodkach. Według świadectwa Jana nagrodą jaką Jezus otrzymał za “pokonanie świata” było odziedziczenie Królestwa Ojca. Podążając za Jezusem, a więc pokonując świat, jego naturę, filozofie, pokusy, itd., możemy się spodziewać tej samej nagrody. Sam Jezus to obiecał:

“Zwycięzcy pozwolę zasiąść ze mną na moim tronie, jak i Ja zwyciężyłem i zasiadłem wraz z Ojcem moim na jego tronie.” (Obj. 3:21)

Paweł wskazuje na prostą logikę omawianej tu doktryny:

“Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy. A jeśli dziećmi, to i dziedzicami, dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami Chrystusa, jeśli tylko razem z nim cierpimy, abyśmy także razem z nim uwielbieni byli. Albowiem sądzę, że utrapienia teraźniejszego czasu nic nie znaczą w porównaniu z chwałą, która ma się nam objawić. Bo stworzenie z tęsknotą oczekuje objawienia synów Bożych.” (Rzymian 8:16-19)

To właśnie w tym celu Jezus ustanowił na ziemi swój Kościół. Według Pawła celem tej jedynej organizacji założonej i prowadzonej przez Boga za pośrednictwem apostołów i proroków jest jedność w prawdzie, poznanie Chrystusa, doskonałość. Jako wierni członkowie jego Kościoła “dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej”, abyśmy “wzrastali pod każdym względem w niego…, w Chrystusa”:

“I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami, aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej, abyśmy już nie byli dziećmi, miotanymi i unoszonymi lada wiatrem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp, prowadzący na bezdroża błędu, lecz abyśmy, będąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym względem w niego, który jest Głową, w Chrystusa, z którego całe ciało spojone i związane przez wszystkie wzajemnie się zasilające stawy, według zgodnego z przeznaczeniem działania każdego poszczególnego członka, rośnie i buduje siebie samo w miłości.” (Efezjan 4:11-16)

W prawdziwym Kościele Jezusa Chrystusa nie wstydzimy się nauczać prawdy o miłości Boga. Każdy dobry ziemski rodzic pragnie, by jego dzieci budowały swój charakter, rozwijały pozytywne cechy i cieszyły się w swoim dorosłym życiu tym samym sukcesem jaki sami osiągnęli, albo jeszcze większym. W przypadku naszego duchowego Ojca trudno jest, oczywiście, mówić o przewyższeniu jego chwały. Apostoł Jan z zachwytem i wdzięcznością rozmyśla o owocach ewangelii:

“Patrzcie, jaką miłość okazał nam Ojciec, że zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i nimi jesteśmy.” Jan odpowiada nam tu, przy okazji, na pytanie dlaczego “świat chrześcijański” nie rozpoznaje prawdziwego Kościoła: “Dlatego świat nas nie zna, że jego nie poznał.” Apostoł nie ogranicza się tylko do świadczenia o naszym pokrewieństwie z Bogiem, ale sięga w przyszłość, zwraca naszą uwagę na nasz niesamowity potencjał: “Umiłowani, teraz dziećmi Bożymi jesteśmy, ale jeszcze się nie objawiło, czym będziemy. Lecz wiemy, że gdy się objawi, będziemy do niego podobni, gdyż ujrzymy go takim, jakim jest. I każdy, kto tę nadzieję w nim pokłada, oczyszcza się, tak jak On jest czysty.” (1 Jana 1:1-3)

Te ostatnie słowa podkreślają jak ważna jest wiedza o doktrynie stawania się podobnym do Boga. Bez świadomości o naszym potencjale, bez tej nadziei wyznaczonego nam przez Ojca najbardziej ambitnego celu jaki można sobie tylko wyobrazić nie możemy stać się czyści.

Tak samo jak starożytni “uczeni w piśmie”, tak i obecni popełniają poważny błąd: zamiast modlić się o mądrość i szukać żyjącego proroka, zakładają, że w naszych czasach Bóg nie objawia już swojej woli. Ta dziwna rezygnacja, brak wiary w niezmiennego Boga, który - jak świadczy Biblia - zawsze posyłał proroków do ludzi czystych serc, pozostawia im jedyną opcję - zabawę w zgadywankę. Sami próbują odgadnąć znaczenie niejasnych biblijnych fragmentów. “Dlatego świat nas nie zna, że jego nie poznał.” - pisał Jan (1 Jan 1:2).

argument o obietnicy Szatana

Często używanym argumentem mającym na celu obalenie prawdziwości doktryny o przyjęciu boskiej natury przez czcicieli Boga jest wskazanie na słowa Szatana, który w ogrodzie obiecywał Ewie, iż, wraz z jej mężem, staną się jak bogowie. Nasi krytycy zdają się w ten sposób sugerować, że Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich obiecuje swoim wyznawcom te same rzeczy, którymi diabeł próbował zwieść naszych pierwszych rodziców.

Przytaczając słowa węża z ogrodu w argumencie o diabelskim pochodzeniu obietnicy o staniu się jak bogowie trzeba jednak założyć, że diabeł nigdy nie naucza nawet cząstki prawdy i że wszystkie jego obietnice nie mają pokrycia. Prawda jest jednak nieco inna. Mieszanie prawdy z fałszem to stara metoda, którą nasz duchowy wróg próbuje nas zwieźć z właściwego kursu. W rozmowie z Ewą Szatan dał następujące obietnice za skosztowanie owocu z drzewa poznania dobra i zła (1 Mojż. 3:4-5):

1. “Na pewno nie umrzecie”

2. “Otworzą się wasze oczy”

3. “Będziecie jak bogowie”

4. “Znając różnicę między dobrem a złem”

Nie trzeba daleko szukać, by dowiedzieć się które z tych obietnic zostały spełnione. Z wersetu siódmego tego samego rozdziału dowiadujemy się, że oczy Adama i Ewy faktycznie zostały otwarte. W wersecie dwudziestym drugim Mojżesz przytacza słowa Pana, który świadczy, że “człowiek”, istotnie, “stał się podobnym do nas, znając różnicę między dobrem a złem”. W rozdziale piątym, natomiast, czytamy, że Adam umarł (1 Mojż. 5:5). Okazuje się więc, że z czterech obietnic diabła, tylko jedna była kłamstwem: “Na pewno nie umrzecie”. Według słów Boga, już po skosztowaniu owocu z drzewa poznania dobra i zła Adam i Ewa, przynajmniej do jakiegoś stopnia, stali się jak bogowie. Nie chodziło tu jednak o osiągnięcie przez nich pełni doskonałości, ale rozpoczęcie drogi ku temu celowi, możliwej dzięki umiejętności rozpoznawania różnicy między dobrem a złem.

To unikatowe w Chrześcijaństwie świadectwo o prawdziwej naturze zbawienia, znaczeniu nagrody za naszą wierność i zwycięstwo nad światem to tylko jeden z wielu przykładów słowa bożego budzącego u jednych wstręt i gniew podczas gdy innych przepełnia radością, wdzięcznością za Zadośćuczynienie Chrystusa i pobudza do życia ukryte możliwości ludzkiej natury. Kiedykolwiek słyszymy słowa krytyki pod adresem boskich sług oraz nauczanych przez nich objawionych prawd, nie dajmy się łatwo przekonać psychologicznym manipulacjom mającym na celu zwrócenie nas przeciwko Królestwu Boga na ziemi. Księga Mormona przypomina swoim czytelnikom, że nie musimy poddawać się oddziałaniu innych ludzi, ale sami możemy działać (2 Nefi 2:26). Jesteśmy wolni. Każdy z nas sam decyduje jakim jest rodzajem gruntu z przypowieści Jezusa o siewcy. 

Zimna woda na głowy Świętych w Polsce

Podczas dzisiejszej wizyty Apostoła, Starszego Bednara, Pan wylał na nasze głowy zimną wodę. Jeżeli odpowiednio zareagujemy na to, co dzisiaj usłyszeliśmy to jest szansa, że w końcu coś w Polsce ruszy. Może nawet zasłużymy na Dom Pana w naszym kraju.

Krótka lekcja z historii

Przenieśmy się na moment do lat trzydziestych dziewiętnastego wieku. Święci lat 1830’ często słyszą o objawieniach z których jasno wynika, że wiele istotnych wydarzeń związanych z przywróceniem ewangelii i przygotowaniami do powrotu Jezusa na ziemię będzie miało miejsce na terenach znajdujących się w Stanie Missouri. To w tamtejszej dolinie odbyła się historyczna konferencja Kościoła w czasach Adama i w tym samym miejscu wiernych posiadaczy kapłaństwa odwiedzi nie tylko Adam i inni starożytni prorocy, ale i sam Mesjasz. W Missouri wybudowany będzie Dom Pana i wzniesione miasto, wypełniając tym samym starożytne proroctwa o Nowej Jerozolimie. Kiedy w roku 1834 Józef Smith prowadzi grupę ponad dwustu uzbrojonych mężczyzn przez cztery stany (odległość 1500 km) wszyscy spodziewają się, że odkupienie ziemi Syjonu nastąpi niebawem. Nie rozumieją jednak ważnej zasady: proroctwa można, owszem, traktować jako obietnice, ale wypełnienie wielu z nich uzależnione jest od spełnienia pewnych warunków. Inaczej mówiąc - proroctwo to obietnica, która wypełni się pod warunkiem, że będziemy na jego wypełnienie gotowi.

Nie powinno to nikogo dziwić. Przecież zapowiedzi Jezusa, że przygotuje dla każdego z nas miejsce w domu Ojca nie należy traktować jako zapewnienia, że bez względu na nasze postępowanie zostaniemy zbawieni w najwyższym królestwie. Jest to raczej zaproszenie do działania z naszej strony. To od nas samych zależy czy zawrzemy z Bogiem przymierza i jak je będziemy wypełniać. Zadośćuczynienie może nas przemienić w uczniów Jezusa, ale to my decydujemy do jakiego stopnia korzystamy z tego daru w codziennym życiu.

Po dotarciu Obozu Syjonu do Missouri następuje cisza, oczekiwanie na wypełnienie się obietnicy o odkupieniu ziemi Syjonu. Tymczasem Pan ma nieco inny plan. Pierwszy cud jakiego doznają Święci to wylanie się na ich głowy kubła zimnej wody - dosłownie i w przenośni. Jak grom z jasnego nieba rozlega się ogromna burza, która miesza szyki wrogów, jednocześnie zmuszając braci do odnalezienia bezpiecznego schronu. Poranne słońce znowu wypełnia członków Obozu optymizmem i chęcią do walki. Jednak zamiast wezwania do bitwy, słuchają łagodnego głosu Proroka Józefa Smitha przez którego Pan oznajmia:

“Zaprawdę, powiadam wam, którzy się zebraliście tutaj, aby poznać moją wolę co do odkupienia mego cierpiącego niedolę ludu — Oto powiadam wam, że gdyby nie wykroczenia mego ludu, a mówię o całym Kościele, a nie o poszczególnych osobach, mógłby być odkupiony nawet teraz. Lecz oto, nie nauczyli się posłuszeństwa temu, czego od nich wymagałem, ale pełni są wszelkiego zła i nie użyczają ze swych majętności, jak przystoi świętym, ubogim i cierpiącym niedolę pośród nich; I nie są zjednoczeni według związku wymaganego przez prawo królestwa celestialnego;” (Doktryna i Przymierza 105:1-4)

Bóg następnie uczy Świętych, że Syjonu nie buduje się przez stawianie oporu wrogom, ale po prostu przestrzegając praw od których uwarunkowane jest jego ustanowienie.

“I nie można zbudować Syjonu w inny sposób niż przez zasady prawa królestwa celestialnego; inaczej nie mógłbym go przyjąć do siebie.” (w. 6)

Dalej Pan deklaruje:

“Ja będę staczać wasze bitwy.” (w. 14)

Członkowie Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich nie są gotowi na Świątynię i Nową Jerozolimę. Nie będą jeszcze przez przynajmniej 190 lat. Zamiast błogosławieństw, muszą zostać skarceni:

“Mój lud musi być karcony, dopóki poprzez cierpienie nie nauczy się posłuszeństwa, jeżeli tak trzeba.” (w. 8)

 

Rozwój Kościoła w Polsce

Przywrócenie ewangelii w Polsce w dużej mierze przypomina dzieje Świętych w Nowym Jorku, Ohio i Missouri, z tą może różnicą, że nasza historia jest rozciągnięta w czasie. To co zajęło Amerykanom kilka lat nam zajmuje kilka dekad (a powinno być przecież odwrotnie bo zamiast samemu doświadczać bolesnych lekcji możemy przecież uczyć się ich z książek do historii a jeszcze lepiej czytając dzieje Izraela w pismach świętych).

My także od lat nie możemy się doczekać Świątyni w Warszawie (zakładamy, że w tym właśnie mieście zostanie zbudowana). Kiedy wyjeżdżałem na misję w roku 1992, nie raz słyszałem świadectwa misjonarzy wyrażających swoją wiarę w nierychłe rozpoczęcie budowy Świątyni. Teraz ci bracia i te siostry mają siwe włosy, liczba członków w Polsce nie zmieniła się znacznie a świadectwa o tym jak niedługo w Polsce pojawi się Świątynia składają ich powołane do Polski dzieci. Usłyszymy je z pewnością od ich wnuków… a może i nie, bo oto dzisiaj Pan objawił Świętym w Polsce jak możemy nareszcie cieszyć się obecnością Domu Pana w naszym kraju. Ale o tym za chwilę.

Jak członkowie w Polsce budują święte przybytki

Nie pamiętam w którym to było roku, z piętnaście już lat temu albo i więcej, pojechaliśmy z rodziną odwiedzić moich rodziców w Łodzi. W niedzielę rano udaliśmy się na spotkania w łódzkiej gminie. Ku naszemu zdziwieniu prawie wszystkie siedzenia domu spotkań były wypełnione. W dodatku członkowie przywitali nas z ogromnym entuzjazmem wznosząc ku niebu dłonie i dziękując Wszechmocnemu za cud. Jaki cud? Po zakończeniu spotkania sakramentalnego pytamy więc: “Jaki cud? O co wam chodzi?” Okazało się, że lokalni przywódcy dostali cynk, że frekwencja z tej właśnie niedzieli będzie brana pod uwagę przez prezydium Obszaru podczas rozpatrywania wniosku o wybudowanie w Łodzi kaplicy. Członkowie w Łodzi przyprowadzili więc swoich krewnych i znajomych, większość z których nie miała żadnego zainteresowania ewangelią czy Kościołem, ale skoro szwagier tak ładnie poprosił to przyszli. Na koniec jeszcze niespodzianka - ostatnie siedzenia wypełnił niemały przecież klan Pawlików - niewątpliwy znak z nieba, że Pan chce by w Łodzi wzniesiono prawdziwą kaplicę.

Głupio mi się trochę zrobiło - za siebie, moją rodzinę i tych kimających podczas spotkań krewnych i znajomych, bo nie nasze głowy i serca okazały się tak mile widziane, ale nasze tyłki. Nikt nie lubi być statystyką. Poczułem się trochę wykorzystany. Mało tego, odczułem niesmak będąc wkręcony niejako w spisek przeciwko braciom z Frankfurtu. Jak oni się poczują za rok otrzymując statystyki z Łodzi i zdając sobie sprawę, że wielomilionowa inwestycja w kaplicę okazała się stratą pieniędzy wydanych na prawie pusty budynek.

Nie minęło kilka tygodni gdy doszła do mnie smutna wiadomość o ekskomunice prezydenta gminy w Łodzi, co, niestety, wstrząsnęło nieco gminą i poskutkowało znacznym obniżeniem się frekwencji. Muszę przyznać, że miałem mieszane uczucia. Z jednej strony jeszcze niedawno cieszyłem się, że moje rodzinne miasto będzie miało wymarzoną kaplicę. Znaliśmy już nawet dokładne miejsce w którym miano rozpocząć budowę. Byłem tam specjalnie by zrobić kilka zdjęć dla potomnych. Z drugiej strony odczułem pewną ulgę. Bóg nie pozwoli się oszukiwać. Kościół to nie jakiś biurokratyczny twór, w którym sprytem, znajomościami ludzi i luków prawnych uda się wiele załatwić. Czy my naprawdę jesteśmy homo-sovieticus i zamiast prawdziwego Syjonu, jak nasi dziadkowie, próbujemy zbudować tandetną atrapę, w której wygrywają ci, którzy potrafią się "zakręcić"?

Zamiast tworzenia sztucznego tłoku członkowie w Łodzi powinni się najpierw skupić nad własnym rozwojem duchowym. Ci, na przykład, którzy od lat korzystają z wynajętych domów spotkań, w których zimą jest ciepło a latem chłodno, a to wszystko przecież kosztuje, powinni się może zacząć dokładać do tych rachunków. Warto też zacząć korzystać z tych zasobów ewangelii, które, z powodu naszych przyzwyczajeń, są dla nas niedostępne. Jak dziś pamiętam rozmowę z grupą tamtejszych członków których moja żona i ja staraliśmy się delikatnie przekonać do zaprzestania kilkuletniej już praktyki gminnych wypadów do kina po niedzielnych spotkaniach. Bez skutku, oczywiście. Ewangelia - ewangelią, ale gminnych tradycji zmieniać nie można. A Bóg? On przecież nas kocha i da nam wszystko czego chcemy. Takie trochę hipisowskie nastawienie. Ci sami ludzie nie raz składali natchnione świadectwa i modlitwy wyrażając swoje pragnienie pojawienia się w Polsce Świątyni. Nie, nie były to pragnienia ale raczej zamówienia, albo wpisy do zeszytu skarg i zażaleń.

Wielka próba - rok 2022

Nasi amerykańscy bracia i siostry w roku 1834 dostali od Pana ochrzan za to, że “…nie użyczają ze swych majętności, jak przystoi świętym, ubogim i cierpiącym niedolę pośród nich;” (w. 3) Prawdopodobnie i wielu z nas powinno sobie przypomnieć o naszej odpowiedzialności za dobro i bezpieczeństwo mniej od nas fortunnych. Jednak po wydarzeniach po lutym ubiegłego roku muszę powiedzieć, że jestem bardzo podbudowany reakcją polskich Świętych na napływ uchodźców z Ukrainy. Sami prorocy w Utah i Frankfurcie do tej pory ślą nam podziękowania za ustanowienie wzoru dla świata w tym temacie.

Coś się może jednak ruszyło w polskim Kościele Jezusa Chrystusa?

Starszy i Siostra Bednar

Dzisiaj odbyła się w Warszawie, jak to wyraził Starszy Bednar - “historyczna” szczególna konferencja dystryktu. Podał nawet powód dla którego powinna być za takową uważana. Nie będę się kłócił z Apostołem, ale odnoszę wrażenie, że to jego słowa mogą się okazać najważniejszym powodem dla którego byliśmy dzisiaj świadkami tworzenia historii. Wszystko zależy od nas.

Muszę jednak zacząć od żony Starszego Bednara. Chyba nigdy nie zapomnę jej wystąpienia, szczególnie dziwnej uwagi, którą zupełnie spontanicznie zrobiła, kiedy jakiś brat z Warszawy musiał na kilka minut opuścić kaplicę. Oglądałem to wydarzenie na ekranie telewizora, więc wszystkiego nie widziałem. Postać tego człowieka mignęła tylko na moment. Domyślam się tylko, że wyraz jego twarzy wyrażał fizyczne cierpienie. Siostra Bednar, mimo, że zajęta była swoim przemówieniem, w myśli poprosiła Boga o pomoc dla tego człowieka. Następnie powiedziała, że my wszyscy powinniśmy się na chwilę zatrzymać i pomodlić za niego. Pokazała tym samym sedno ewangelii, co to znaczy być uczniem Chrystusa.

Studiując Nowy Testament nie trudno zauważyć, że jedną z najbardziej rzucających się w oczy cech Jezusa z Nazaretu jest empatia, współczucie. Jak by to było, gdyby wszyscy Święci w Polsce wzięli przykład z Siostry Bednar i zaczęli dostrzegać w każdym człowieku swojego brata, czy siostrę i ze szczerą troską modlili się za nich, rozmawiali, upewniali się, że ich potrzeby są zaspokojone? Jak by to było, gdybyśmy dla lokalnych przywódców nie byli statystykami - za przeproszeniem - tyłkami do wyciągnięcia z Salt Lake City tego czy innego budynku, który - jak potem zauważył Starszy Bednar - i tak świeciłby przecież pustkami? Jakby to było, gdyby oni dostrzegali w każdym z nas z osobna dziecko Boga noszące w sobie cały wszechświat?

Starszy Bednar bardzo podkreślał tę zasadę podczas dzisiejszego przemówienia. Przypomniał nam o tym jak, podczas spotkania z Nefitami Zbawiciel osobiście złożył świadectwo o Zadośćuczynieniu pokazując swoje rany na dłoniach i nadgarstkach każdemu obecnemu z osobna. Na pytanie: “Co zrobić by w Polsce zbudowana została Świątynia?” odpowiedział, że powinniśmy przestać się skupiać na zbudowaniu Świątyni. Zwrócił też uwagę na fakt, że Świątynia nie jest celem, ale środkiem do celu. Świątynia to budynek, w którym indywidualne osoby dokonują obrzędów i zawierają święte przymierza z Bogiem. To tylko oprawa czegoś o wiele bardziej ważnego, tak jak pudełko z perłą jest tylko oprawą. Zauważył też, że określenie Dom Pana lepiej opisuje ten święty przybytek.

Nie pierwszy raz Pan objawił w Polsce tę prawdę. Wiele lat temu, na przykład, Starszy Wondra dał nam lekcję z ogrodnictwa. Powiedział, że w celu wyprodukowania owoców nie należy się skupiać na samych owocach, ale na troskliwej opiece nad drzewem. Kiedy upewniamy się, że korzenie mają dostęp do życiodajnych substancji a liście mogą czerpać energię ze słońca, kiedy podlewamy je i odpowiednio przycinamy jego gałęzie to owoce same wyrosną.

Zanim jednak Starszy Bednar wylał na nasze głowy zimną wodę, nawołując do nawrócenia i duchowego rozwoju, przypomniał najpierw, jak wielkim skarbem jest przywrócona ewangelia. Kościół ma odpowiedzi na pytania zadawane przez wielu różnych Chrześcijan. Tylko tutaj wiemy kim jesteśmy, na czym polega nasze pokrewieństwo z Bogiem, co stanie się z miliardami ludzi, którzy nie słyszeli podczas swojego życia o Jezusie i jak możemy zachować nasze rodzinne relacje na całą wieczność. Nasze dzieci rozumieją niektóre ważne doktryny lepiej od najlepiej wykształconych teologów.

"dlatego też Ja będę nadal dziwnie postępował z tym ludem, cudownie i dziwnie, i zginie mądrość jego mędrców, a rozum jego rozumnych będzie się chował w ukryciu." (Izajasz 29:14)

A więc warto się starać. Warto pozwolić Bogu staczać nasze bitwy. Pan objawił dzisiaj polskim Świętym jak ustanowić Syjon. Czy skorzystamy z jego zaproszenia?

PS

Niech Kmicic (Daniel Olbrychski - mój ulubiony aktor) nam pokaże jak prawdziwy mężczyzna, nawet odurzony tym czy tamtym, reaguje na wezwanie do walki w dobrej sprawie.  :)

Co Ty byś zrobił na moim miejscu?

Jak większość Chrześcijan wychowałem się w kulturze, która uczy, że “duchownym” należy się szczególny szacunek. Byłem nauczany, że ksiądz to nie jest zwykły człowiek ale ktoś, kto łączy przyziemne z duchowym, posiada nawet moc odpuszczania grzechów. Istniał więc wyraźny podział na “duchowieństwo”, czyli tych, którzy rozumieją, interpretują i nauczają oraz tych, którzy klękają, spuszczają z pokorą głowy i słuchają. Tamci trzymali się ze sobą, z daleka od nas, ponad nami. Żyli w swoim świecie rytuałów, modlitw, "duszpasterstwa", służby. Do nas zstępowali tylko wtedy, gdy byliśmy gotowi ich słuchać (albo odpalić parę stówek w okresie bożonarodzeniowym).

Kiedy się okazało, że Jezus inaczej zorganizował swój Kościół, nie dzieląc jego członków na kapłanów i zwykłych ludzi, ale udziela kapłaństwa każdej rodzinie, w której ojciec dochowuje zawartych podczas chrztu przymierzy to - muszę powiedzieć - byłem pod ogromnym wrażeniem. To był zupełnie inny świat, współczesny ale biblijny. W tym nowym dla mnie świecie nawet kapłani przestrzegają pierwszego przykazania danemu ludzkości zakładając rodzinę i zaludniając ziemię. Jacy oni - to przecież my, bo tu nie ma ich i nas, wszyscy w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich nawzajem się nauczamy.

Ten nowy świat, to nowotestamentowe Chrześcijaństwo (wtedy nawet rybacy i poborcy podatkowi powoływani byli na najwyższe funkcje w kościelnej hierarchii), społeczność w której kapłan nie pojawia się za ołtarzem ubrany w piękny strój a potem znika do następnej niedzieli - przeciwnie, ubrany jest tak samo jak wszyscy inni - ciągu tygodnia widujemy go najpierw w sklepie, który prowadzi ze swoim bratem a potem na sobotnim grillu bo z sąsiadami trzeba się czasem zabawić, ta społeczność, ta kultura stawia pewne wyzwania z którymi Katolicy i Protestanci nie muszą się borykać. W Kościele Jezusa Chrystusa znamy się nawzajem nieco lepiej, znamy nie tylko wiarę naszych braci i ich wiedzę o doktrynach ale również ich słabości. Od czasu do czasu ścieramy się ze sobą w ciasnym korytarzu życia, w sytuacjach, w których trudno jest nie kłaść siebie samego na pierwszym miejscu. Co tu ukrywać, czasami irytujemy się nawzajem, a nawet spieramy i obrażamy. Fajnie byłoby, gdybyśmy umieli tego unikać, ale jest jak jest. Zresztą, nie przychodzimy do Kościoła dlatego, że jesteśmy aniołami, ale właśnie dlatego, że jeszcze nimi nie jesteśmy.

Kiedy przystępowałem do Kościoła to byłem wprost zachwycony tym nowym systemem, tą wyższą, jak mi się wydawało kulturą. Wszyscy są równi wobec Boga. W Księdze Mormona napisane jest nawet, że w czasach starożytnych, w których istniała jeszcze instytucja niewolnictwa, tamtejsi Chrześcijanie byli nauczani, że zarówno niewolnik jak i człowiek wolny są równi wobec Boga. Teraz, po wielu latach bycia aktywnym członkiem społeczności Świętych, a więc uczniów Chrystusa, a dokładniej, uczniów i kandydatów na prawdziwych uczniów, nadal zachwycony jestem organizacją Kościoła i jego kulturą. Nie mam wątpliwości, że tak właśnie ta społeczność powinna wyglądać. Gdyby było inaczej, nie żylibyśmy w harmonii z naukami Jezusa. Gdyby nasi przywódcy żyli w swoim świecie a my w swoim, łatwo byłoby dostrzec brak konsekwencji, ogromną przepaść między tym co opisują Biblia i Księga Mormona a tym jak to wszystko funkcjonuje w naszych czasach. Nie mielibyśmy też wielu okazji do pracy nad własnym charakterem, wyrabiania w sobie umiejętności życia z innymi ludźmi a nawet umiejętności przebaczania innym. Jednak, po tych trzech dekadach plus jeszcze kilka lat, które minęły od mojego chrztu, muszę się przyznać, że chyba straciłem trochę z tej młodzieńczej wiary, wiary we własną siłę, tej pewności, którą kiedyś odczuwałem, że będę w stanie pokonać każdą przeszkodę, łącznie z wybaczeniem tym, którzy mnie skrzywdzili, a już szczególnie - tak myślałem - będzie mi przecież łatwo wybaczyć swoim współwyznawcom, bo nie może być przecież tak, że członek Kościoła Boga świadomie krzywdzi bliźniego. Nie może być tak, że osoba, która zawarła z Bogiem święte przymierze, obietnicę naśladowania Jezusa na każdym kroku swojego życia, że taka osoba jest podła, nienawistna, nieczuła, chwilami zachowuje się gorzej od wielu, którzy nie znają Boga i nie rozumieją jego nauk. Myliłem się w tych swoich założeniach. Prawda jest taka, że może. Przystępując do "stada Boga" nie tracimy wolnej woli. Jeszcze raz powtarzam - chorzy potrzebują lekarza - tak mówił nasz Mistrz. Jesteśmy chorzy a więc jest czasem brak empatii, brak miłości a nawet zwykła podłość. Wiem to nie tylko z obserwacji innych, ale niestety, także i z obserwacji siebie samego.

Gdybym cofnął się w czasie o te trzydzieści plus kilka lat do tyłu i zapytał tego młodego optymisty, pewnego siebie, zdeterminowanego czynić zawsze to co dobre ambitnego szczeniaka, na ile czuje się gotowy przebaczyć każdemu, kto go skrzywdzi to z pewnością otrzymałbym odpowiedź: “przebaczę każdemu”. Pewnie usłyszałbym jeszcze kazanie, bo tamten młodzieniec-optymista lubił dużo czytać a i gadać też lubił. Powiedziałby pewnie, że choćby ktoś go skrzywdził siedem razy w ciągu jednego dnia to on przebaczy mu siedem razy. Tak jest przecież napisane. Tego oczekuje od nas Mistrz a my kochamy go. Chcemy podążać za jego przykładem.

Jak łatwo było mi wtedy wyobrazić sobie siebie na miejscu Jezusa wiszącego na krzyżu i błagającego Ojca by wybaczył tym, którzy mnie teraz krzywdzą bo nie zdają sobie sprawy z tego co robią. Oczywiście, że byłbym wspaniałomyślny. Wybaczyłbym rzymskim żołnierzom a może nawet Faryzeuszom, którzy ciągnęli za sznurki. Teraz jednak nie jestem już tego taki pewny.

Im więcej czytam pism świętych bym częściej odnoszę wrażenie, że te krótkie historie opisane w czterech “Ewangeliach” nie mówią nam wszystkiego. Trudno tu nawet mówić o “opisywaniu”. Ewangeliści wspominali tylko pewne wydarzenia nie wchodząc w szczegóły. Owszem, łatwo mi jest wyobrazić sobie jak wybaczam rzymskiemu żołnierzowi, który żył dwa tysiące lat temu, ale wtedy to byłby ktoś realny. Lepszym eksperymentem byłoby nie wyobrażenie siebie tam, dawno temu, otoczonego postaciami jak z jakiegoś komiksu czy hollywoodzkiej produkcji, ale teraz, na przykład jako żołnierza w rosyjskiej sali przesłuchań. Gdybym był poniżany i torturowany przez jakiegoś podłego kacapa, ruskiego faszystę, który zdolny jest do wszystkiego, by móc z kolegami pić za nową wielką Rosję, wielką bo wszyskich dokoła na kolana rzuca, morduje kogo chce, okrada kogo chce, gdybym takiemu spojrzał w twarz a on kopnął by mnie w moją, bo zezwierzęceni ludzie nie lubią, kiedy się na nich patrzy to czy modliłbym się do Ojca by mu wybaczył bo nie wie co czyni? Nie jestem tego pewny. Łatwiej by mi było życzyć mu rzeczy, których wolałbym tutaj nie opisywać.

To skrajny przykład, ktoś powie. Nie jest tak źle. W Kościele nie doświadczamy przecież przesłuchań, tortur i poniżania. Nic więc zbyt trudnego do pokonania nie może się stać jako konsekwencja tej kultury równości o której pisałem na początku. Tak? No to nie znasz jeszcze ludzkiej natury. Nie zdajesz sobie sprawy jak dumnym może być człowiek, nawet ten, który pragnie zostać uczniem Jezusa. Przypominam, że Lucyfer też był naszym bratem, i to nie byle jakim. Nie był, jak to się mówi, byle kim. Był przepełniony światłością, mądrym przywódcą. Miał tyle charyzmy, że trudno było się oprzeć jego czarującej osobowości. Do tego stopnia, że duża część, podobno nawet jedna trzecia wszystkich synów (i niewątpliwie córek) Boga wolała jego właśnie obrać sobie za mistrza, jego a nie Jehowę. Jako jego krewni, członkowie tego samego gatunku, mamy niesamowity potencjał nie tylko doskonałości ale też duchowego upadku. Bóg dał nam wolną wolę. Każdy z nas posiada dumę. Łatwiej jest z nią żyć niż starać się być pokornym.

Przebaczanie winowajcom to warunek otrzymania odpuszczenia własnych grzechów. Poważna sprawa. Nie możemy żyć z Bogiem, nie możemy cieszyć się pełnią radości jeśli nie wybaczymy nawet naszym wrogom. Musimy się więc nauczyć wybaczać. Pewnie też i dlatego w społeczności Świętych znamy się nawzajem i - można powiedzieć - trenujemy się nawzajem. Chcąc nie chcąc musimy, prawda? Ale tak zupełnie poważnie to przecież dobra to rzecz, właściwe warunki, optymalne. Nie trudno jest słuchać kapłana-anioła którego widzimy raz na tydzień za ołtarzem i słyszymy jego zniewieściały, taki “uduchowiony” głos a już trudniej byłoby nadal traktować go na poważnie gdybyśmy spotkali go przypadkiem w restauracji “Chata Wuja Toma” pod Łodzią i widzieli jak z kolegami opróżniają kolejną butelkę i słyszeli każde możliwe niecenzuralne słowo wypowiadane, tym razem, normalnie, bez tej specjalnej intonacji, która, szczerze mówiąc, zawsze mnie irytowała, ale to inny temat. I takie wydarzenie przeżyła kiedyś moja rodzina. Byłem wtedy małym chłopcem. Smutno nam jakoś było po tym i inaczej się gościa słuchało podczas mszy.

Ale i bez alkoholu można się czasem za bardzo otworzyć, rogi swoje nieopatrznie pokazać. Jeśli wydaje się Wam, że wybaczanie to prosta sprawa - macie rację. Jeśli wydaje się Wam, że to łatwa sprawa, to wyobraźcie sobie taką historię - nieco dłuższą od tych opisywanych w Biblii. Tamte też są długie, skomplikowane, wielowarstwowe, tyle, że Ewangeliści wszystko upraszczali. Tak się kiedyś pisało. Nie opisywano, na przykład, wyrazu twarzy, nie opisywano emocji, pomijano wiele detali. 

A więc wyobraź sobie, drogi Czytelniku, że spędzasz dziesięć lat wykonując swoje obowiązki jako lokalny przywódca, organizując gminy, szkoląc lokalnych przywódców, podróżując w każdy weekend po całej Polsce - od Krakowa po Gdańsk, od Warszawy po Wrocław, przez 7 ostatnich lat skupiając się na południowych rejonach - Kielce, Kraków, Katowice i Wrocław. Co parę miesięcy latasz do Frankfurtu, Pragi i innych miejsc, gdzie otrzymujesz instrukcje a potem robisz wszystko, by Kościół pod Twoją jurysdykcją wzrastał, by członkowie rozumieli doktryny, wiedzieli jak prowadzić spotkania, jak uczyć lekcje w Szkole Niedzielnej, jak rozwiązywać ewentualne problemy, pomagać osobom, które straciły pracę, rozwiązywać spory, pomagać tym, którzy popełnili poważniejsze wykroczenie powrócić na “wąską ścieżkę” prowadzącą do Boga. Sporo tego czasu spędzasz z ludźmi, którzy potrzebują porady. To wszystko wymaga dużego nakładu czasu. Kochasz ich, modlisz się za nich, kibicujesz im. Zmagasz się jednocześnie z emocjami, smutkiem, rozczarowaniem. Z drugiej strony, zastanawiasz się chwilami, czy to można nazwać poświęceniem, bo dostajesz więcej błogosławieństw, duchowych doświadczeń, czujesz bliskość z Bogiem, otrzymujesz natchnienie, dajesz z siebie dużo, ale i więcej otrzymujesz. Nie jest więc źle. Nie mniej, te dziesięć lat skupia się, oprócz rodziny i pracy na Kościele, na budowaniu Królestwa.

Są, na szczęście, wspaniali ludzie, którzy też ciężko pracują. Ich wiara wzmacnia Twoją. Jest też kilka osób, które wymagają czasu i cierpliwości. Mówisz sobie, że warto im pomóc, warto mieć nadzieję, że jakoś sobie uporządkują życie, jakoś sobie wszystko w głowach poukładają, jeżeli spędzisz z nimi dużo czasu rozmawiając, słuchając i dzieląc się sugestiami, bez przymusu, bez nacisku, cierpliwie, powoli, tak jak Mistrz by to robił, gdyby był na Twoim miejscu, bo to, w końcu, jego dzieło nie moje. Jedną z tych osób jest młody chłopak. Co tu dużo mówić, ma niełatwy charakter. Wiele w swoim życiu dokonał, poczynił wiele zmian na lepsze, niewątpliwie wykazał się dużą wiarą ale od czasu do czasu, całkiem często, coś mu odbija. Z wiarą i pokorą przyjmuje powołania a potem jęczy, że się go wykorzystuje, na przykład. Tak jak większość członków w Polsce, nie może liczyć na żadne wsparcie ze strony bliskich. Jego rodzina nie ma zielonego pojęcia w co jest zaangażowany. Wydaje im się, że wkręciła go jakaś sekta i traci niepotrzebnie czas zamiast być normalnym człowiekiem, spędzać czas na dyskotekach, itd. Co jakiś czas mu odbija, wchodzi w konflikty z członkami Kościoła. Zostajesz w niedzielę, czasem godzinami, po późny wieczór, by pomóc te konflikty rozwiązać, by była jedność, by w gminie obecny był Duch, żeby się to wszystko nie zaczęło sypać. Czasami jedziesz w ciągu tygodnia godzinami swoim Fiatem Uno by być tam na miejscu i jak najszybciej zatrzymać kolejną lawinę. Jeździsz do jego domu, mieszka daleko od swojej gminy. Spędzacie godziny w samochodzie, z tym, że nie jest to zazwyczaj dialog, ale monolog, bo gość lubi gadać. Wydaje mu się, że wszystko wie. Kiedy próbujesz coś podpowiedzieć, nawet zadać pytanie, on przerywa i daje Ci instrukcje, przekonuje Cię, że decyzja którą podjął jest słuszna, bo jest mądry, natchniony. Opowiada o swoich duchowych przeżyciach, objawieniach, znakach, odgadywaniu myśli u ludzi. Ty się zastanawiasz o co chodzi? Dlaczego Ci to mówi? Chwilami, niestety, odczuwasz irytację, bo nie lubisz, kiedy ludzie dzielą się bardzo osobistymi doświadczeniami, bo to przecież sprawa między nimi a Bogiem. Nie ma w Kościele kultury opowiadania o cudach. Nie po tym poznaje się wartość człowieka czy przeżył cud. Zresztą, nie jesteś tam po to, by ocenić jego wartość. Przecież już wiesz, że dla Boga jego dusza jest wartościowa. To Ci wystarczy. Ale słuchasz go dalej, bo może takiej właśnie terapii potrzebuje. Potem się jednak okazuje, że nic się w nim nie zmienia. Tracisz tylko czas. Ale on znowu chce pogadać, więc znowu wsiadasz w samochód, tym razem trochę wygodniejszy bo minęło sporo czasu, lepszego pojazdu się dorobiłeś, i jedziesz, żeby pogadać, a tu kolejny monolog z jednym tylko oczekiwaniem: przytakiwania, popierania, zgadzania się w każdym szczególe. Nigdy wasze spotkanie nie kończy się słowami - "dzięki za poświecony czas." Przeciwnie, zawsze dostrzegasz rozczarowanie. Wiesz, że byłoby inaczej, gdybyś tylko przytakiwał i jeszcze dodawał od siebie parę przykrych zdań o tych, którzy go znowu obrazili, ale nie chcesz tego robić, bo nie jesteś tam po to, by go ze sobą zjednać ale by mu pomóc.

Próbujesz być wyrozumiały, okazać zrozumienie, stajesz po jego stronie nawet, żeby wiedział, że jesteś po jego stronie, bo jesteś, ale on nie chce słuchać, nikogo, Ciebie, innych. Chce tylko, żebyśmy go wszyscy uznali za niesamowitego człowieka, młodego mędrca. Wydaje mu się, że tego właśnie potrzebuje. Chyba wszyscy tam byliśmy a może nawet bywamy - nie prosimy o radę, o rozwiązanie problemu ale zrozumienie. To naturalne. Tylko kiedy ktoś się zaczyna obrażać i gniewać za każdym razem, kiedy wyraźnie nie pokarzesz, że zgadzasz się z nim w stu pięćdziesięciu procentach to mamy do czynienia z manipulatorem. Wtedy byłem młody, niedoświadczony. Nie znałem tego konceptu. Naiwnie zakładałem, że ludzie chcą dobrze, że wcześniej czy później się odbiją i miło będzie patrzeć jak się zmieniają z poczwarki w pięknego motyla.

Próbujesz go namówić na wyjazd na misję. Z początku nie jest zainteresowany, ale wreszcie chce. Cieszysz się. Rozmawiasz z nim. Kolejny konflikt, kolejne godziny i litry paliwa, kolejny dzień nie spędzony ze swoją żoną i dziećmi, którzy, na szczęście, są bardzo wyrozumiali i okazują Ci wsparcie. Z kolejnej rozmowy dowiadujesz się, że on, tak właściwie to nie wie, czy przystąpił do właściwego Kościoła. Zaczynasz się zastanawiać, czy chłopak gotowy jest do wyjazdu na misję. Któregoś dnia zdajesz sobie sprawę, można to nazwać objawieniem, zdajesz sobie sprawę, że łatwo byłoby wypchnąć gościa na misję, pozbyć się problemu na dwa lata, bo - jak by nie było - stanowi on problem, chociaż też fajny jest i dużo robi, bezsprzecznie. Łatwo byłoby wysłać go na misję, bo przecież chce jechać, ale czy on jest gotowy? Czy ja nie będę kiedyś rozliczony za problemy, które on będzie stwarzał na swojej misji. Nie trudno sobie wyobrazić konflikty z innymi misjonarzami, setki godzin spędzonych na rozmowach z prezydentem misji. Dochodzisz do wniosku, że nie, nie możesz wziąć takiej odpowiedzialności. Niektórzy w Kościele myślą, że jak już ktoś pojedzie na misję to tylko dobrych skutków się można spodziewać, ale wiesz, że przecież tak nie jest, bo bycie misjonarzem to jedno, a bycie dobrym misjonarzem, szczerym, skupiającym swoje wysiłki na ludziach, a nie na sobie, misjonarzem, który zapomina o sobie, gubi siebie, by się kiedyś odnaleźć i odzyskać, to dwie, zupełnie różne sprawy.

Informujesz go o swojej decyzji. On nie przyjmuje tego z pokorą. Jak to - on, stworzony by uczyć, przewodzić i zachwycać nie jest uznany za gotowego do służby do której każdego roku powoływanych jest tysiące zwykłych ludzi? On ma się zmienić, dostosować, spełnić jakieś wymagania? Po wszystkich tych godzinach, tygodniach, miesiącach, stajesz się nagle jego wrogiem, to znaczy on dołącza Cię do długiej listy swoich wyimaginowanych wrogów, którzy tylko czekają, by biedaka skrzywdzić, poniżyć, zazdroszczą mu jego mądrości i natchnienia i dlatego, z pewnością chcą go pognębić, zostawić w tyle.

Po dziesięciu latach Twojej służby nareszcie przychodzi odwołanie. Nie jesteś już lokalnym przywódcą. Możesz nareszcie odpocząć, zająć się rodziną. Może nareszcie uda Ci się spełnić marzenie rozpoczęcia pewnego uczciwego biznesu. Po paru tygodniach zaczynają przychodzić SMSy i emaile, długie, wręcz kilometrowe - od niego, ma się rozumieć - z pretensjami, z żalem, z oskarżeniami, że zrujnowałeś mu życie, że mu skrzydła podciąłeś i nigdy już nie będzie taki sam. Odpowiadasz, że ma teraz innych przywódców i ich niech przekona, że jest gotowy do wyjazdu na misję. Moje decyzje nie mają już najmniejszego znaczenia. Następny przykry email. Następny. Następny. Zadajesz sobie pytanie - po co ja to w ogóle czytam? Ale czytasz i odpowiadasz bo młody jeszcze jesteś i naiwny trochę. Masz nadzieję, że może jednak tym razem uda Ci się wyjaśnić wszystko tak, by zrozumiał. Nie rozumie nic. Taki już ma charakter, jak to się mówi. Nie uspokoi się, dopóki go w końcu nie docenisz w całej okazałości, nie zachwycisz się nim i nie przyznasz, że tak jest jak twierdzi - światłością świata a ci, którzy go nie doceniają z ciemności pochodzą. Od czasu do czasu tracisz cierpliwość. Coraz odważniej mu odpowiadasz. W końcu prosisz, żeby przestał pisać, bo masz już dość. Pisze dalej. Kolejny SMS, tym razem z epitetami. Chłopak myśli, że jest psychologiem. Próbuje odgadnąć Twoje prawdziwe zamiary. Już on wie najlepiej o co w tym wszystkich chodzi, skąd ta uparta odmowa przyznania mu racji we wszystkim. Oskarża Cię o to i o tamto, że to Ty masz problemy i dlatego na nim się wyżywasz, a Ty się drapiesz po głowie i zastanawiasz - co ja mu zrobiłem? Kiedy go obraziłem? Kiedy mu powiedziałem coś, co mógłby odebrać za brak troski o jego dobro? 

W tym samym czasie zauważasz, że wszystko co udało Ci się przez ostatnie dziesięć lat zbudować w Kościele, znika. Wszystko wraca do stanu sprzed. Zaczynasz się zastanawiać - czy ja nie zmarnowałem tych dziesięciu lat? Pocieszasz się mówiąc sobie, że nie, przecież się starałeś. Widziałeś, zresztą, efekty. Setki ludzi dziękowało Ci za przemówienia, lekcje, rozmowy. Coś tam przecież musiało zostać. Ale jesteś sam. I wychodzi z Ciebie naturalny człowiek, coraz częściej się irytujesz, coraz częściej używasz języka, którego używałeś kiedyś, przed chrztem, na codzień. Nawet najbliżsi wychodzą z założenia, że skoro tak się zachowujesz to musiałeś popełnić jakiś błąd. Popełniłeś, niewątpliwie nie jeden, ale przecież się starałeś i dostawałeś za to tylko pozytywne informacje. Teraz jednak jesteś sam. Nie masz powołania. Nie jesteś nawet proszony o przemówienie w Kościele czy pobłogosławienie Sakramentu. Próbujesz raz podzielić się swoimi problemami z przywódcą kapłańskim, ale on Ci przerywa w połowie zdania i z tym “mormońskim” uśmiechem zachęca Cię byś się pomodlił i poprosił Ojca o pomoc. Dziękuję za taką pomoc. Do widzenia.

Wracając do tego chłopaka, który Cię uważa za najgorsze zło jakie się zdażyło w jego krótkim życiu. Zdajesz sobie sprawę, że są tylko dwa sposoby na powstrzymanie dalszego mobbingu - sprawa w sądzie, albo interwencja przywódców lokalnych w Kościele. Wybierasz tę drugą drogę, bo nie chcesz robić Kościołowi obciachu. Wyjaśniasz wszystko w emailu i wysyłasz do pewnego brata w Warszawie. Ten ma Cię gdzieś, bo nie odpowiada na Twój email, ale coś jednak robi i to skutecznie. Jest nareszcie spokój.

Po kilku latach spotykasz gościa zupełnie przypadkiem, jak by się wydawało, w obcym mieście, na ulicy. To nie może być przypadek. Rozmawiacie, spędzacie razem popołudnie. Jest przyjemnie. Po jakimś czasie on do Ciebie dzwoni, rozmawiacie, całkiem przyjemnie się rozmawia, chociaż nadal są opowiadania o nadludzkich mocach i mądrości, ale nieco krótsze. Chłopak, teraz już mężczyzna, zmienił się jednak. Na Facebooku, jak no na Facebooku, dzielimy się swoimi opiniami, także politycznymi, dyskutujemy. Któregoś dnia krytykujesz partię rządzącą. Ajć! Okazuje się, że gość jest jej zwolennikiem i to takim zagorzałym, "radiomaryjnym". Odpowiada w bardzo niemiły sposób. Znowu atakuje. Szybko się wycofujesz. Kończysz rozmowę i myślisz, że chyba nie może z nim być aż tak źle, żeby to miało jakikolwiek wpływ na Wasze relacje. Przychodzi SMS, następny, następny. Powracają oskarżenia sprzed lat. Ta sama chora złość, nienawiść, obelgi, szczeniackie obelgi. Tym razem jednak jesteś mądrzejszy. Natychmiast blokujesz jego numer i jego konto na Facebooku a emaile wysłane z jego adresu automatycznie lądują w spamie.

Uff! Nie dam się już nabrać w przyszłości. Wybaczyć, owszem, mogę wybaczyć. Gdybym go spotkał gdzieś przy szosie, miałby zepsuty samochód, to zatrzymałbym się. Nie padłbym mu w objęcia, nie zrobiłbym tego “mormońskiego” uśmiechu i uścisku dłoni. Po prostu zatrzymałbym się i mu pomógł. A więc mu chyba wybaczyłem. Ale to nie znaczy, że zapomnę o tych wszystkich przykrościach. O nim i jeszcze jednym takim, który po całej Polsce jeździ i wygaduje brednie o mnie a to dlatego, że nie pozwoliłem prezydentowi gminy, by kontynuował prawie dziesięcioletnią praktykę wspierania go finansowo. I jeszcze jedna sprawa była, ale zbyt osobista, jego osobista sprawa, by o tym pisać. A więc nie, nie zapomnę o tych rzeczach i będę się trzymał z dala od tych chorych, tak psychicznie, emocjonalnie chorych ludzi. Nie zapomnę im tego, że po odwołaniu mnie z powołania przez następne dziesięć lat zostałem pozostawiony przez polski Kościół sam ze sobą, żadnego telefonu, żadnej rozmowy, oprócz jednej, bardzo przykrej, żadnego: “Chodzi tylko o to, że nam się wydaje, że powinieneś to i to zmienić.” Nic. Zostałem zostawiony sam z własnymi wnioskami, kto wie czy trafnymi. Nie mam pojęcia. Nic nie wiem. Nikt mi nic nie mówi. Wiem tylko jedno - po dziesięciu latach robienia niemal wszystkiego samemu jestem sam.

Różne myśli przychodzą do głowy. Z jednej strony - wiem tak jak zawsze wiedziałem, odkąd otrzymałem odpowiedź na modlitwę, że Józef Smith był, faktycznie, powołanym przez Boga prorokiem. Kościół jest prawdziwy. Nie ma innego miejsca w którym nauczana jest czysta nauka Chrystusa, w którym jest moc i upoważnienie od Boga, a nawet klucze Królestwa, te same, które Piotr otrzymał od Jezusa. To wszystko jest prawdą. Nie tracę swojego świadectwa. Ale tracę powoli wiarę. Coś mi podszeptuje, że albo z nimi jest coś nie tak albo ze mną. W obydwu przypadkach wniosek się nasuwa taki: nie pasuję do nich. Jeżeli takimi ludźmi mam być otoczony w Królestwie Celestialnym to ja bardzo dziękuję, zadowolę się Terrestialnym, tym niższym, gdzie ludzie są szczerzy, prawdziwi i nie zasłużyli sobie na chwałę rozwijaniem aktorskich umiejętności, byciem sztywniakami, bezdusznymi psychopatami. Głupio to brzmi, bo i nie ma sensu, ale z taką właśnie filozofią chodziłem nieco struty przez parę miesięcy. A do Kościoła na spotkania chodziłem nadal, tylko nie dlatego, że chciałem, ale dlatego, bo panicznie się bałem wywrzeć złego wpływu na swoich dzieciach. Tylko dlatego, niestety. Ten kryzys wiary, na szczęście się już skończył, ale coś z tego we mnie pozostało. Nie jestem już zawsze taki miły i serdeczny, nie staram się zawsze być taki do rany przyłożyć. Mam, na szczęście, swoje zainteresowania i pasje. Nie jest tak, że bez przerwy myślę tylko o Kościele i strupy mi na głowie rosną od nieprzerwanego drapania się. Opisuję tu tylko jeden z kilku aspektów mojego życia, ale smutno się czasem robi, kiedy pomyślę jak to sobie kiedyś wyobrażałem a jak - z drugiej strony - jest naprawdę. Chwilami więc czuję się tak, jakbym był pozostawiony sam, bez odpowiedzi i bez zrozumienia.

Nie jestem sam. Bóg mnie nie opuścił, oczywiście, ale za słaby jestem, żeby mi to wystarczyło. Łatwo powiedzieć - Bóg Cię kocha, jest Twoim przyjacielem. Zamieszkaj na bezludnej wyspie i bądź sam z Bogiem i bądź szczęśliwy bo przecież Bóg Cię nie opuścił. Spróbuj, zobaczymy jak długo będziesz sobie wmawiał, że jesteś szczęśliwy, że niczego Ci w życiu nie brakuje.

Zaczynasz się zastanawiać - czy nie była błędem decyzja kiedyś podjęta, że w kościelnych powołaniach nie będziesz służył sobie, nie będziesz budował własnej - jak by tego nie nazwać - popularności, jak to robią niektórzy inni lokalni przywódcy, większość chyba w tym kraju? Odnoszę wrażenie, że te chodzące uśmiechy, którzy klepią tylko wszystkich po plecach a kiedy przychodzi wyzwanie, jakiś konflikt, na przykład, to uciekają, bo panicznie boją się kogoś obrazić, mówią więc - no, bracia, módlcie się i załatwcie to jakoś między sobą ale ja umywam ręce, no, no, bez skojarzeń. Odnoszę wrażenie, że zamiast kłaść Boga na pierwszym miejscu oni swoje wysiłki skupiają na tym, by ich ludzie lubili, a więc właściwa mina, uśmiech, uścisk dłoni, klepanie po ramieniu. “Kocham Cię, bracie.”, “Jesteś wspaniała, Siostro.” Podjąłeś kiedyś decyzję, że nie swój kościół, ale Jego będzie budował. Owszem, będziesz uprzejmy, życzliwy, będziesz wszystkich kochał, ale nie tak bardzo jak Jego, dlatego kiedy trzeba, będziesz poprawiał. Jaki był tego rezultat? Dwóch takich z uśmiechami, kochanych braciszków, jak tu im nie wierzyć, kiedy mówią, że Pawlik to potwór? Może jednak tamci są mądrzejsi, że spokojniej do wszystkiego podchodzą, bez robienia sobie wrogów. Kiedy ja nie miałem jeszcze wrogów to moje starsze dzieci na codzień widziały jak tata udziela się w Kościele. Teraz jednak, te młodsze dzieci, które powoli się robią dorosłe, nie mogą już tego powiedzieć, bo nie widziały. Przeciwnie, nie raz słyszały jak negatywnie się wypowiadam o tym jak Polacy rujnują Kościół i nie pozwolą Bogu zbudować swojego dzieła tylko po swojemu wszystko robią tak jak kiedyś robiło się w tym kraju wszystko, kombinując, podchodząc, manipulując, tworząc koalicje, niszcząc niewygodnych, przez cały czas upewniając się, że nie traci się pozycji, którą się już zdobyło. I ja mam im to wszystko zapomnieć? Im i tym, którzy im uwierzyli? Mam ich uważać za ludzi inteligentnych, mądrych, natchnionych?

A kiedy próbujesz, co parę lat, komuś się wyżalić, to z góry jesteś na przegranej pozycji bo co rozmówca ma pomyśleć kiedy ktoś mu mówi, że jest w konflikcie, tak to chyba można nazwać, może raczej w niełasce u lokalnych przywódców? Po czyjej stronie taki wierny członek Kościoła ma stanąć, wierząc, przecież, że powołania są natchnione, że to Bóg wybiera lokalnych przywódców? Tak jakby Bóg wykręcał ludziom ręce i nie pozwolił im podejmować czasem niewłaściwych decyzji. Ale co ma pomyśleć taki mój słuchacz nieszczęsny, przed którym się zbyt pochopnie otworzyłem, bo się trochę poznaliśmy i jakoś tak zaczęliśmy o tych sprawach rozmawiać. Pomyśli tak: coś z gościem nie ten teges musi być, skoro przez dziesięć lat nie dostawał powołań i nie proszony był nawet o przemówienia. Jesteś na przegranej pozycji. Nie możesz liczyć na zrozumienie u nikogo.

W naszej, jak by nie było, nie doskonałej kulturze kościelnej stawiamy sobie nawzajem takie wymaganie, warunek przyjaźni - oczekujemy od ludzi, by byli pozytywni, nawet za cenę prawdy. Lektura Nowego Testamentu i innych pism świętych, wprawia nas w osłupienie, bo oto objawia się w nich zupełnie inna kultura. Mistrz, sam Mesjasz, jedyna doskonała istota jaka chodziła po tej planecie jako śmiertelnik, okazuje się nie być wcale taką pozytywną osobą jak Go malujemy w swoich przemówieniach, pomijając wygodnie te fragmenty, setki fragmentów, w których używał epitetów, oskarżał, wyganiał przekupniów, bił ich biczem po plecach, krytykował, obnażał zło, sztywniactwo, obłudę, samych apostołów nazywał Szatanami, miał ich dość, "jak długo jeszcze będę musiał was znosić" - powiadał - "nic nie rozumiecie". Był optymistą, owszem, nie miał wątpliwości w ostateczne zwycięstwo dobra, ale nie był typowym "mormonem", z tym nieszczerym uśmiechem i wieczną gotowością do kompromisu. Jezus nie robił nic by przypodobać się innym. Przeciwnie, robił i mówił wiele rzeczy, które wprawiały ludzi w osłupienie. Wielu z jego uczniów odchodziło obrażonych. On wtedy pytał pozostałych: "Czy i wy odejdziecie?" A oni odpowiadali, że w zasadzie to chętnie by to zrobili, ale nie ma innego miejsca, gdzie głoszona jest prawda, gdzie istnieje boska moc, upoważnienie, klucze kapłaństwa.

Jeden tylko wyjątek był - rok temu zagościł w naszym domu wspaniały człowiek, jeden z przywódców generalnych Kościoła i patriarcha. Przyjechał by pomagać uchodźcom z Ukrainy. Otworzyłem się przed nim podczas obiadu. Zupełnie inna rozmowa była. Był szczery, nie bał się “wypłoszyć Ducha” rozmową o przykrych sprawach. Opowiedział mi parę swoich doświadczeń. Był wyrozumiały, współczujący. Prawdziwy anioł. Niestety, tacy aniołowie pojawiają się w Polsce na bardzo krótko. Jeśli my nie zaczniemy brać pism świętych bardziej poważnie od naszej, chorej po części, kultury to - obawiam się, że za trzydzieści, czterdzieści lat przyjedzie kolejny prezydent misji i powie nam tak - mój dziadek, albo pradziadek służył kiedyś w Polsce jako misjonarz. Mieliście wtedy tyle samo aktywnych członków ilu macie teraz. Musicie się wziąć w garść. I zacznie mówić o świątyni, o tym jakie wymagania musimy spełnić, by sobie na nią zasłużyć. Czy znowu oblepią go karierowicze i przekonają go, że mają miłość bliźniego, bo dostrzegają w ludziach samo dobro a i inni ich lubią, popularni są, nikogo nie obrazili, nikomu się nie narazili - doskonali kandydaci na lokalnych przywódców? I znowu się historia zacznie powtarzać?

Zdaję sobie sprawę z tego, że to co tu wypisuję można odebrać negatywnie, że się przechwalam, wyolbrzymiam swoje wysiłki, itd. Jedno mogę tylko na to odpowiedzieć - jeśli nawet moja ocena tego wszystkiego nie jest właściwa, to tak to wszystko odbierałem. Piszę więc prawdę, w tym sensie, że tak to wszystko odbierałem i odbieram. Może byłem beznadziejnym prezydentem dystryktu, może najgorszym w historii Kościoła od Adama po dzień dzisiejszy, ale mi się wydawało, że się starałem. Widziałem też pozytywne rezultaty. W samej gminie katowickiej tak się atmosfera oczyściła, że z jednego chrztu co dwa lata do Kościoła zaczęły przystępować dwie osoby miesięcznie. Gdyby to wszystko nie było zrujnowane przez dobrych wujków, to mielibyśmy dzisiaj w Katowicach gminę większą od warszawskiej i pewnie jeszcze świątynię. Tak to widzę i dlatego nie dziw się, że jestem nieco poirytowany.

A teraz zakończenie tej historii o tym jednym, który mi te emaile i SMSy przysyłał i popsuł mi opinię, że jestem w Polsce spalony na zawsze (i dobrze, bo teraz się nie boję prawdy pisać). Otóż dzisiaj spotkałem go w swojej gminie. Przyjechał razem z innym przywódcą. Wygłosił przemówienie, opowiedział o tym jak się z misjonarzami spotykał i jak doszło do tego, że został ochrzczony. Wiem, że nie powinienem mieć żadnych oczekiwań, żadnych nadziei i nie powinienem być płytki, myśleć naiwnie, że może jednak ktoś pamięta i jest mi trochę wdzięczny… On, w swoim przemówieniu mówi tak: że jest wdzięczny przywódcom za ich pomoc i dobry przykład po czym dodaje, że ma na myśli apostołów, podkreśla to szybko, żeby nie było, że chodzi mu o żadnych lokalnych przywódców. Uśmiech pojawił się na moich ustach ale w środku smutno się zrobiło, bo naiwnie pomyślałem, że może jednak, po tylu latach, zdał sobie sprawę, że ktoś, kto poświęcił mu tyle uwagi, setki godzin, wizyty z nim w kościele i w jego domu, w samochodzie pod blokiem, że zda sobie, pacan jeden, nareszcie sprawę z tego, że się ten ktoś starał i można się wreszcie zmusić do powiedzenia: "dziękuję". Ale obraza Kaczyńskiego, którego on tak bardzo kocha, bo to przecież patriota, na własne oczy widział jak ludzie z flagami ojczyzny naszej jedynej powiewają na jego wiecach, takiej obrazy zapomnieć nie można. Jakim trzeba być człowiekiem, żeby być taki pusty, ślepy, głuchy, nieczuły? Tak to odbieram.

Kolejna refleksja przyszła mi do głowy - czy kiedyś, kiedy się spotkam z Bogiem, bo wszyscy się z nim spotkamy, sam na sam, w cztery oczy, by zdać sprawozdanie ze swojego życia, czy tego dnia On skarci mnie za to, że nie wyparłem się samego siebie udając, że przyjmuję jednego z najgłupszych, najbardziej przepełnionych pychą ludzi jakiego w życiu spotkałem za swojego przywódcę kapłańskiego? Może jeszcze czegoś nie zrozumiałem, może kiedyś zdam sobie sprawę, że tak właśnie powinienem postąpić, ale obecnie, z tym zrozumieniem boskich prawd jakie posiadam, łatwiej mi sobie wyobrazić Boga, który chwali swoje dzieci, za to, że nienawidzili zła, jak przykazał i że nie ulegali zbyt często pokusie nazywania zła dobrem, jak również wyraźnie przykazał.

Kończy się więc dzisiejsze spotkanie sakramentalne. Przed rozpoczęciem następnego podchodzę do mównicy, by przygotować się do poprowadzenia lekcji w Szkole Niedzielnej (wczoraj nauczyciel zachorował i poprosił mnie o zastąpienie go). Ten brat, którego kilometrowe, nienawistne emaile siedzą jeszcze pwenie w chmurze mojego konta i który nigdy nie okazał cienia skruchy za swoje działanie, za te przykre konsekwencje z którymi muszą żyć moje dzieci i tak dalej, ten arogancki gówniarz podchodzi do mnie. Ten drugi przywódca, którego znam od wielu lat, studiowaliśmy razem i przyjaźniliśmy się, jeszcze niedawno zapewniał mnie o swojej przyjaźni niezłomnej, aż do momentu kiedy zbratał się z tym pierwszym, pewnie dlatego, że urzekł go ten jego rzekomy patryotyzm (tak się domyślam, ale skąd mogę wiedzieć) i od tego momentu nie odpowiada nawet na moje telefony i prośby by zadzwonił bo sprawę miałem ważną, dotyczącą finansów kościelnych, nie ważne, ten drugi więc kręci się gdzieś z tyłu i filuje. Domyślam się, choć mogę się mylić, że to on tego nieszczęśliwego człowieka przysłał tu do mnie, by się pogodził, bo elegancko byłoby gdyby to zrobił. Podszedł więc jak mu kazali i mówi “cześć”. Odpowiadam “cześć”. Wyciąga dłoń, znak pokoju, jedności, przyjaźni. Jak piękny to gest. Najpierw pluje Ci w twarz a potem się uśmiecha i ostentacyjnie wyciąga rękę w geście pojednania i wysokiej klasy pasterza dusz.

I teraz, nareszcie, pytam się - Jak Ty zachowałbyś się w mojej sytuacji? Czy uwierzyłbyś w ten niesamowity zbieg okoliczności, że wkrótce po tym jak ten otrzymał przywódcze powołanie w Kościele, że właśnie wtedy akurat zdał sobie sprawę, że jednak chce być moim przyjacielem i dlatego trzeba się pogodzić? Nie dlatego, że mu tak pasuje, że trudno by mu było prowadzić działalność w gminie, której członkiem jest człowiek, którego źle potraktował i to jeszcze takiego, który odmawia pajacowania, udawania, że nic się nie stało, ale tak to się tylko złożyło, zbieg okoliczności. On i tak by się chciał pogodzić, nie wyznając, że żałuje, że przeprasza ale publicznie przybijając sztamę. Czy wystarczyłaby Ci ta dłoń, wystawiona tak, by jego przywódca ją widział, że faktycznie chce się pogodzić, bo dłoń wyciąga? Czy nie spodziewałbyś się raczej przeprosin? Nie mówię tu o padaniu na kolana i łzach pokuty, ale zwykłego - “Hej, mógłbym zadzwonić do ciebie dzisiaj, bo tam mi ta nasza stara sprawa ciąży, że chciałbym parę rzeczy wyjaśnić, przeprosić?”

Jezus powiedział, że jeżeli nie przebaczymy naszym winowajcom to i Bóg nie przebaczy nam. Ale jak to jest z tym przebaczeniem? Czy przebaczeniem jest udawanie, że się wybacza i robienie pustych gestów, takich jak uścisk dłoni? Czy przebaczyć i zapomnieć trzeba każdemu, nawet temu, kto nadal jest przecież Twoim wrogiem? Czy nie jest naiwnością wybaczenie komuś kiedy on robi sobie cyrk, wyciąga tę swoją łapę po to, by się przypodobać komuś od którego wiele, w jego rozumowaniu przynajmniej, zależy?

Przynajmniej w jednym fragmencie pism świętych znajduję potwierdzenie czegoś, co dyktuje mi zwyczajna chęć zachowania własnej godności - zasady, która mówi, że niektóre przewinienia powinno się wybaczać bez względu na to, czy winowajca tego żałuje czy nie, ale są też inne, takie sytuacje, w których nasze przebaczenie uzależnione powinno być od tego, czy winowajca prawdziwie tego żałuje. Oto ten fragment:

“Jeśli brat twój zawini, upomnij go; i jeśli żałuje, przebacz mu! I jeśliby siedem razy na dzień zawinił przeciw tobie i siedem razy zwróciłby się do ciebie, mówiąc: “Żałuję tego”, przebacz mu!” - Łukasz 17:3-4

W tej mojej żałosnej sprawie nie ma żadnego żalu. Koleś jest nadal chory, tak jak był wcześniej. Nadal potrzebuje pomocy specjalisty - nie mam co do tego żadnej wątpliwości. Przywódca duchowy, który kocha i służy dopóki się nie dowie, że nie głosujesz na PiS? Wtedy staje się Twoim wrogiem? Żałośnie poświęca lata swojego życia na próbach poniżenia Cię, zepsucia twojej reputacji, robienia wszystkiego co mu do głowy przychodzi byś stał się tak nieszczęśliwy jak on?

Co byś zrobił na moim miejscu? Odpowiedziałbyś: “Spadaj, gościu, nie mam ochoty na takie cyrki?” Jeśli tak, to kto Ci odmówi trafności słów. Byłbyś jedyną szczerą, uczciwą stroną w całej tej sprawie. Ja, niestety, nie byłem taki odważny. Postanowiłem pójść na kompromis. Wyciągnąłem swoją dłoń, ale zwinąłem ją w pięść. Wtedy walnąłem go z całej siły w twarz… Nie, nie, tylko żartuję. Tego nie zrobiłem, bo tak się zachowywać też nie powinno, szczególnie w Kościele, szczególnie przed poprowadzeniem lekcji w Szkole Niedzielnej. Wyobrażasz sobie nauczyciela, który otrząsa jeszcze czerwoną, niewprawioną w mordobiciu dłoń i spokojnie mówi do mikrofonu: "No to rozpoczniemy teraz lekcję o miłości bliźniego, ale najpierw chciałbym poprosić Starszych, by pomogli naszemu bratu podnieść się bo zaniemógł, biedaczek..." A więc to było tak: zwinąłem dłoń w pięść. On popatrzył, poczekał dwie, trzy sekundy. Zdał sobie sprawę, że nie nakłoni mnie jednak do zrobienia tego pustego znaku i w końcu też zwinął dłoń w pięść i daliśmy sobie żółwika. Na to mnie jeszcze było stać, chociaż i po tym mam lekki niesmak.

A potem mieliśmy fajną lekcję. On nawet dobre komentarze robił i wszystko było cacy. Mówiliśmy, między innymi, o tym, właśnie, że apostołowie chodzili za Jezusem nie koniecznie dlatego, że było fajnie i przyjemnie, ale dlatego, że wiedzieli kim jest. Byli z nim z właściwych powodów. No i tak właśnie czasem jest, nie zawsze, na szczęście, ze mną i wiem, że z wieloma innymi członkami Kościoła. Czasami jesteśmy w Kościele nie dlatego, że jest przyjemnie, ale dlatego, że nie ma innego kościoła, który został założony i jest kierowany przez Boga. Tylko tu jest kapłaństwo, upoważnienie od Boga do działania w jego Imię. Tylko w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich nauczana jest pełnia ewangelii, prawdziwa wersja nauk Jezusa. A to, że są między nami hipokryci i żałośni aktorzy - tak było zawsze i nic się na to nie poradzi. Nie z nimi zawieraliśmy święte przymierza.

Pozostaje teraz wierzyć, że jest w tym wszystkim jakiś sens, że nauczyłem się z tego czegoś, co będę mógł kiedyś wykorzystać. Nie w Polsce, niestety, tu nie widzę dla siebie żadnej przyszłości. Tak jak wielu innych, którzy latami słyszeli: "Budujcie Kościół w swojej ojczyźnie." a potem latami się zastanawiali kiedy nareszcie dadzą mi szansę, bym mógł coś zrobić dla Kościoła aż wreszcie poszli po rozum do głowy i mieszkają sobie teraz w Londynie, w Utah czy w Australii i tam, nareszcie, dano im powołanie, bo w tamtych kulturach nie ma lęku przed zapraszaniem chętnych do współpracy by nas czasem kiedyś nie zastąpili. Tam, tak się domyślam, nie wyrabia się opinii o człowieku na podstawie pogłosek, złośliwych oskarżeń, ale - jak Bóg przykazał - to jego się pyta o to jaka jest jego wola. Dlatego, być może, tak się domyślam, tam każdy ma jakąś odpowiedzialność i nikt nie jest zapomniany. Mam nadzieję, że tak jest też w Arizonie. Zobaczymy.

Kazanie na Górze - test prawdziwego Kościoła Boga

Wersji Chrześcijaństwa jest wiele. Każda denominacja interpretuje nauki Syna Boga nieco inaczej od pozostałych. Jak poradzić sobie z tym chaosem?

1. Jest dobrze jak jest

Najłatwiej jest, po prostu, przyjąć filozofię zakładającą, że skoro Bóg umieścił mnie w konkretnej religii to pewnie chciał bym pozostał jej wierny. Lektura Nowego Testamentu szybko obala tę niebiblijną doktrynę. Jan Chrzciciel i Jezus z Nazaretu zapraszali przecież ludzi do zmiany wiary, a niektórym dawali nawet wyzwanie opuszczenia swojej rodziny, jeśli to było konieczne, by mogli czcić Boga w duchu prawdy.

2. Nie ma znaczenia

Można też założyć, że - tak naprawdę to nie ma większego znaczenia do którego kościoła się należy. W końcu wiele ścieżek prowadzi na ten sam szczyt góry. Jezus jednak tego nie nauczał. Symboliczna brama stojąca na początku ścieżki prowadzącej do najwyższej chwały nieba jest jedna. Jezus jest tą bramą. Nie bez powodu posłał On na świat swoich wybranych reprezentantów, by nauczali i chrzcili wszystkie narody. Swoim apostołom powiedział: „Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje…” (Mateusz 10:40). Odrzucając posłanników Jezusa, odrzucamy jego.

3. Prawda jest jedna

Przyjęcie do wiadomości, że tylko jeden Kościół jest prawdziwy stanowi największe wyzwanie. Jest to jednak jedyna reakcja na istniejący w świecie chrześcijańskim chaos, która wydaje się być w całkowitej harmonii z biblijnym tekstem. Paweł podsumował tę zasadę prostymi słowami: „Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest.” (Efezjan 4:5).

Zorganizowanie swojego Kościoła Jezus rozpoczął od wybrania spośród swoich uczniów dwunastu i nadania im powołania apostoła (Łukasz 6:13). Byli oni specjalnymi świadkami Chrystusa, prorokami (Łukasz 11:49) posiadającymi moc wypędzania nieczystych duchów, a nawet klucze królestwa niebieskiego, upoważnienie do pieczętowania, czy wiązania i rozwiązywania na ziemii tego co będzie zapieczętowane i odpieczętowane w niebie (Mateusz 16:19). Nazwał ich swoimi przyjaciółmi i podkreślił, że to nie oni wybrali jego ale On wybrał ich (Jan 15:15-16).

Zanim Jezus zakończył swoją ziemską misję, upewnił się, że jego Kościół został w pełni zorganizowany. Po swoim odejściu do Ojca, Jezus nadal był Głową Kościoła. Objawiał On swoją wolę apostołom, podobnie zresztą jak kierował Izraelem w czasach wcześniejszych.

Twierdzenie, że istnieje jedyna słuszna prawda czy jedna właściwa droga przyjmowane jest przez świat jako symplistyczne a nawet aroganckie. Nie trzeba się jednak bać takiego stanowczego podejścia. Ze strony uczniów Chrystusa w najmniejszym stopniu nie jest ono zaproszeniem do sporów. Pamiętajmy, że podczas gdy Zbawiciel śmiało twierdził, że jest jedyną drogą do Boga, z drugiej strony nauczał też, że każdy człowiek powinien być wolny w wyborze własnej drogi a jego wybór należy uszanować. Jego słudzy nie prowadzą więc waśni z tymi, którzy się z nimi nie zgadzają. Po prostu zapraszają wszystkich do przyjęcia błogosławieństw zarezerwowanych przez Boga dla tych, którzy kochają prawdę i są gotowi by żyć według wzoru ustanowionego przez jego doskonałego Syna.

Uczniowie Jezusa szanują prawdę skądkolwiek by nie pochodziła. Chętnie czerpią mądrość z przeróżnych źródeł. Wierzą, że Bóg daje natchnienie ludziom różnych religii. Pomaga też odnaleźć odpowiedzi na pytania wszystkim, którzy pilnie ich szukają (Mateusz 7:7).

Jak rozpoznać prawdziwy Kościół Jezusa Chrystusa?

Wbrew pozorom rozpoznanie prawdziwego Królestwa Boga na ziemi nie jest wcale takie trudne. Można, na przykład, porównać to, co napisane jest w ewangeliach z dostępnymi nam wersjami Chrześcijaństwa. W czasach Internetu możemy dowiedzieć się o wielu, może nawet wszystkich istniejących denominacjach. Trzeba tylko uważać gdzie się szuka informacji, ponieważ jedną z charakterystycznych cech prawdziwego Kościoła jest fakt szerzenia o nim kłamstw i pomówień. Dlatego najlepiej rozpocząć swoją edukację o konkretnej religii z jej oficjalnej witryny.

Strony kościołów zawierają streszczenia historii ich powstania. Można więc łatwo odnaleźć te, które w konkretny i logiczny sposób są w stanie pokazać, że mają powody do stwierdzenia, że ich przywódcy otrzymali od Jezusa upoważnienie do działania w imieniu Boga. Ja osobiście znam tylko dwa kościoły posiadającą sensowną „genealogię” czy linię kapłańską prowadzącą od obecnego przywódcy do Świętego Piotra - są to Kościół Rzymskokatolicki oraz Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.

Logicznie spójna historia nie dowodzi jeszcze, że Jezus z Nazaretu prowadzi daną grupę. Potrzebny jest jeszcze dodatkowy test. Ja proponuję oparcie się na treści kazania, jakie Jezus wygłosił prawdopodobnie w dzień założenia swojego Kościoła.

test Kazania Na Górze

Według kroniki Łukasza pierwszym kazaniem jakie Jezus wygłosił po powołaniu apostołów było Kazanie Na Górze (Łukasz 6). Adresatami tego najwspanialszego przemówienia byli wprawdzie jego uczniowie, ale jego tekst dostępny jest przecież dla każdego, kto posiada egzemplarz Biblii (lub dostęp do Internetu).

Myślę, że każdy uczeń Jezusa powinien regularnie powracać do nauk Jezusa zawartych w rozdziałach od 5 do 7 Ewangelii Mateusza. Kazanie Na Górze odpowiada na bardzo istotne pytanie: "Do jakiego stopnia mogę się uważać za prawdziwego ucznia Chrystusa?" Ale to nie wszystko. Dzieło to może posłużyć każdemu szczeremu poszukiwaczowi prawdy jako doskonały wzór, szablon do którego można porównać nauki i praktyki konkretnej religii podającej się za chrześcijańską. Kazanie Na Górze może pomóc w rozpoznaniu prawdziwych uczniów Jezusa. Jego uważne przestudiowanie odpowie na wiele pytań, takich jak:

"Jakich cech powinienem spodziewać się po prawdziwym Kościele Jezusa Chrystusa?"

"Czy Kościół do którego należę naucza prawdziwej ewangelii Jezusa Chrystusa?"

"Czy Kościół, który staram się poznać to ten sam, który założył Jezus?"

"Czy członkowie społeczności, która zwróciła moją uwagę starają się żyć według Jego nauk?"

Zachęcam Cię do uważnego przestudiowania Kazania Na Górze (Ewangelia Mateusza, rozdziały 5, 6 i 7). Z jego treści dowiesz się czym charakteryzowali się "święci", czyli społeczność uczniów Mesjasza o której opowiadają autorzy Nowego Testamentu. Mi udało się odnaleźć prawie trzydzieści następujących cech:

(1) Prawdziwi uczniowie Jezusa propagują i starają się żyć według takich wartości jak pokora, miłosierdzie i czystość serca (Ew. Mateusza, rozdział 5, wersety 3-8).

(2) Promują pokój (5:9).

(3) Doświadczają prześladowań (5:10-12).

(4) Publikowane są na ich temat kłamstwa i zarzucane im jest "wszelkie zło" (5:11).

(5) Pan oczekuje od nich, by stanowili dla świata przykład właściwego postępowania (5:13-16). Można się więc spodziewać, że w miejscach, gdzie sią obecni członkowie Kościoła Jezusa Chrystusa cieszą się oni reputacją ludzi uczciwych i dobrych.

(6) Pan oczekuje od nich większej prawości niż od uczonych w Piśmie (5:20).

(7) Nie prowadzą sporów ale są zachęcani do pogodzenia się z przeciwnikami (5:21-26).

(8) Przestrzegają wysokich norm czystości moralnej (seksualnej), łącznie z trzymaniem się z dala od pornografii i unikaniem rozwodów (5:27-32).

(9) Znani są z uczciwości i prawdomówności. Są godni zaufania (5:33-37).

(10) Praktykują zasady przebaczania i służby bliźnim, nawet wrogom (5:38-42).

(11) Nauczani są miłości i jednakowego traktowania wszystkich ludzi, łącznie z grzesznikami (5:43-48).

(12) W swoim działaniu kierują się czystymi intencjami. Nie czynią dobra by być chwaleni przez ludzi (np. nie noszą specjalnych strojów by wzbudzić sztuczny szacunek u innych) (6:1).

(13) Dzielą się swoją własnością z potrzebującymi. Nie robią tego aby ich ludzie chwalili. Motywują ich szczere pobudki (6:2-4).

(14) Nauczani są praktykowania szczerej, prywatnej modlitwy do Ojca. Ich modlitwa jest rozmową z kochanym Ojcem, nie deklamują stworzonych wcześniej tekstów ("nie bądźcie wielomówni jak poganie") (6:5-15).

(15) Wiedzą, że aby cieszyć się czystym sumieniem muszą najpierw przebaczyć swoim winowajcom (6:12,15).

(16) Praktykują prawo postu (obywanie się bez jedzenia i picia). Poszczą tak, by nikt nie wiedział, że to robią (6:16-18).

(17) Zachęcani są do całkowitego oddania Bogu i sprawie budowania jego Królestwa na ziemi (6:19-34).

(18) Są pozytywni, optymistyczni i ufają, że Bóg ich nie opuści (6:25-34).

(19) Ich służba nie jest związana z karierą zawodową. Nie otrzymują pieniędzy za swoją posługę. Robią to z miłości do Boga i ludzi (6:24).

(20) Przywódcy generalni Kościoła, np. apostołowie całkowicie poświęcają się jednak swojemu szczególnemu powołaniu (6:25-34).

(21) Ich kultura zachęca każdego wiernego do tego, by skupiał się na własnym rozwoju duchowym a nie poprawianiu innych (7:1-6).

(22) Unikają debat i kłótni na tematy religijne. Wzorem Jana Chrzciciela skupiają się raczej na inspirowaniu ludzi do nawrócenia i porzucania swoich grzechów (7:6).

(23) Nie mają wątpliwości, że Bóg słucha ich modlitw i odpowiada na nie (7:7-11).

(24) Cechuje ich empatia. Kierują się Złotą Zasadą. Postępują tak, jak sami by chcieli by postępowano z nimi (7:12).

(25) Stanowią mniejszość społeczeństwa, ponieważ bycie uczniem Jezusa wymaga pewnego poświęcenia (7:13-14).

(26) Odrzucają fałszywa doktrynę "nie potrzebujemy proroków bo mamy Biblię". Przeciwnie, wierzą, że Bóg nadal postępuje tak samo jak w czasach w których powstawał biblijny tekst a więc w dalszym ciągu posyła na ziemię proroków. Można powiedzieć, że są jednymi z nielicznych traktujących Biblię poważnie (7:15).

(27) Ich przywódcy są prawdziwymi prorokami. Można ich rozpoznać po dobrych owocach, pozytywnych następstwach ich służby (7:15-20).

(28) Rozumieją, że aby służyć w imię Pana, trzeba najpierw otrzymać od niego specjalne upoważnienie. Taka osoba musi być wybrana i powołana przez Boga. Dobre intencje nie wystarczą (7:21-23).

(29) Nauczają wg. wzoru wyznaczonego przez samego Pana. Nie popisują się znajomością pism świętych i nie interpretują ich po swojemu tak jak robili to Faryzeusze. Głoszą Prawdę z mocą i według otrzymanego od Boga upoważnienia (7:28-29).

P.S.

Kiedy spotkałem misjonarzy Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich nie myślałem o porównywaniu ich do Świętych z czasów Jezusa i apostołów. Urzekł mnie ich przykład optymizmu, miłosierdzia, cierpliwości i moralnej czystości a także ogromny szacunek z jakim wypowiadali się o swoich rodzicach, co w moim środowisku było czymś niespotykanym. Postawa "Starszych" a nawet wspaniałe doktryny o których dyskutowaliśmy nie stanowiły jeszcze dowodu na to, że posłał ich do mnie Bóg z zaproszeniem do nawrócenia i chrztu.

O prawdziwości przedstawionej przez nich wersji Chrześcijaństwa dowiedziałem się bezpośrednio od Boga. Minęło trochę czasu zanim udało mi się znaleźć w sobie wystarczająco wiary w ich zapewnienie, że Bóg mnie kocha i z pewnością odpowie na moją szczerą modlitwę. W końcu zapytałem i na własnej skórze przekonałem się, że Jezus nie kłamał, kiedy obiecał: "Proście, a będzie wam dane, szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam." (Mateusz 7:7). Tak jak objawia On każdemu, kto poszukuje prawdy, mi też objawił, że posłał w naszych czasach proroka Józefa Smitha i przywrócił na ziemię pełnię ewangelii Jezusa Chrystusa.

Od tamtej pory minęły już trzy dekady. Nie wszyscy członkowie Kościoła, których do tej pory spotkałem są ucieleśnieniem zasad nauczanych przez Jezusa podczas Kazania Na Górze. Jednak atmosfera jaką się czuje w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich zachęca do ich przestrzegania. Moim zdaniem ta właśnie religia zdaje egzamin z zaproponowanego powyżej testu. Nawet w miejscach, gdzie Kościół jest mały a jego członkowie nie dojrzeli jeszcze do wszystkich wartości i norm nauczanych przez Zbawiciela, nawet tam można spotkać wyznaczonych przez Boga ewangelistów, którym dał moc i upoważnienie do nauczania Prawdy o Bogu i ludzkim potencjale. Są nimi zazwyczaj młodzi ludzie, misjonarze i misjonarki - pokorni i pełni wiary, nadziei i miłości potomkowie Abrahama, którzy poświęcają dwa lata swojego życia służąc bliźnim na całym świecie. Zachęcam do rozmowy z nimi a nawet do poddania ich testowi z Mateusza 5-7. W każdej chwili możesz też poradzić się swojego doskonałego Ojca. Jemu można zaufać.